Sancho III Wielki

Z Wikipedii

Sancho III z Nawarry, zwany Wielkim (ur. ok. 985, zm. 18 października 1035) był królem Nawarry od ok. 1000 oraz hrabią Aragonii

Syn Garcii II z Pampeluny i Jimeny Fernandez, wstąpił na tron w 1004, dziedzicząc Nawarrę, Aragonię, Sobrarbę i Ribagorzę. Mimo że był pierwszym chrześcijańskim monarchą, któremu udało się zjednoczyć tyle posiadłości hiszpańskich, zaprzepaścił - z dzisiejszego punktu widzenia - dzieło swojego życia, rozdzielając je na mniejsze domeny krótko przed śmiercią, by zapewnić ziemię każdemu ze swoich synów.

Wraz ze swoim siostrzeńcem, królem Alfonsem V z Leónu i hrabią Garcią Sanchez z Kastylii, przeprowadził wspólny atak na Al-Mansura Ibn Abi Aamira (zmarłego w 1002, zwanego Almanzorem) i podbił terytoria na południu.

Stosunki między trzema chrześcijańskimi dziedzinami pogorszyły się po zabójstwie hrabiego Garcii w 1027. W ramach kroków wojennych, które nastąpiły po tym zdarzeniu, Sancho III najpierw atakował Kastylię, a następnie León. U szczytu swoich podbojów rozszerzył granice królestwa od Galicji na zachodzie do hrabstwa Barcelony na wschodzie oraz tytułował się Rex Hispaniarum, królem Hiszpanów.

Sancho ożenił się z Muną Mayor Sanchez, córką hrabiego Sancho I z Kastylii. Spłodził z nią czterech ślubnych synów:

• García Sánchez III El de Nájera, króla Pampeluna,
• Fernando I El Grande (1017-1065), króla Kastylii i Leónu,
• Gonzalo Sánchez, króla Sobrarbe i Ribagorza,
• Bernardo Sánchez z Nawarry.

Ze swoją kochanką - Sanchą de Aybar miał jeszcze jednego syna:

• Ramiro I Sánchez, króla Aragonii.

Przed śmiercią w 1035 Sancho podzielił swoje posiadłości pomiędzy synów. Ferdynand dostał Kastylię, Garcia - Nawarrę oraz kraj Basków, a Gonzalowi przypadła Sobrarba oraz Ribargorza. Nieślubny syn Ramiro otrzymał w spadku hrabstwo Aragonii, które potem przekształciło się w pełnoprawne królestwo.