Sergio Bruni
Z Wikipedii
Sergio Bruni, właśc. Guglielmo Chianese (ur. 15 września 1921 roku w Villaricca, prowincja Neapol, region Kampania, – zm. 22 czerwca 2003 roku w Rzymie) – włoski piosenkarz.
Razem z takimi piosenkarzami jak: Roberto Murolo, Renato Carosone i Aurelio Fierro należał do najwybitniejszych interpretatorów piosenki neapolitańskiej.
[edytuj] Biografia
Sergio Bruni był typowym przedstawicielem neapolitańskiej tradycji pieśniarskiej odznaczającej się przeciągłym, dramatycznym śpiewem i charakterystycznym akcentowaniem słów. Karierę piosenkarską rozpoczął 14 maja 1944 roku w Teatro Reale di Napoli; w roku następnym, 21 października, wygrał konkurs w kategorii: nowe głosy, organizowany przez telewizję RAI, utwierdzając następnie swoją pozycję "śpiewaka radiowego" występami z orkiestrą Radio Napoli, kierowaną przez Gino Campese.
W roku 1948, pod nowym dyrygentem Giuseppe Anepeta, osiągnął dalsze sukcesy dzięki mikrofonom radiowym a jego popularność wzrosła jeszcze bardziej kiedy w 1950 roku wziął udział w Festiwalu w Piedigrotta (dzielnica Neapolu) śpiewając piosenkę Surriento d'e nnammurate. Festiwal w Piedigrotta przekształcił się w 1952 roku w Festiwal Piosenki Neapolitańskiej. Sergio Bruni od początku uczestniczył w jego kolejnych edycjach. Jego największe przeboje z lat 50. to m.in.: Piscaturella, Malafemmena, Margellina, A Luciana, 'O ritratto 'e Nanninella.
Sergio Bruni uczestniczył też w kilku Festiwalach w Sanremo, gdzie najpierw zaznaczył swą obecność szlagierem Il mare (1960), a następnie osiągnął życiowy sukces w 1962 roku kiedy to zajął drugie i trzecie miejsce z piosenkami: Tango italiano i Gondolì gondolà.
Sergio Bruni zwyciężył dwukrotnie w Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej: w 1962 roku piosenką Marechiaro, marechiaro! i w 1966 roku piosenką Bella. To był szczyt popularności artysty.
Później, gdy jego sława przygasła, Sergio Bruni poświęcił się wykonywaniu klasycznej pieśni neapolitańskiej współpracujac z poetą Salvatore Palomba. Owocem tej współpracy jest m.in. album Levate a' maschera Pulecinella (1975), który stał się w roku następnym kanwą do sztuki telewizyjnej i teatralnej.
