Shijing
Z Wikipedii
Shījīng, Księga pieśni jest kompilacją chińskiej poezji pochodzącej z okresu między XI a VII wiekiem p.n.e.
| Nazwa chińska | |
| Hanyu Pinyin | Shī Jīng |
| Wade-Giles | Shih Ching |
| Spolszczenia | |
| Znaki trad. | 詩經 |
| Znaki upr. | 诗经 |
Za kompilatora uznaje się Konfucjusza. Zaliczana jest do pięciu podstawowych ksiąg klasycznych pochodzących sprzed okresu cesarstwa. Wchodzi także w skład dziewięciu ksiąg klasycznych, zestawu, który uformował się w czasach dynastii Tang, oraz w skład "trzynastoksiągu konfucjańskiego" zestawionego za dynastii Qing.
Składa się z 305 wierszy (stąd Księga bywa czasem nazywana Shi sanbai - trzysta pieśni), przeważnie o czteroznakowych (czterosylabicznych) wersach. Obecne są w nich trzy środki poetyckie: opisy bezpośrednie, porównania i aluzje.
Podzielona jest na cztery części:
- Guofeng - Obyczaje państw (160 wierszy) zawiera pieśni ludowe
- Xiaoya - Małe ody (31 wierszy) - pieśni i wiersze biesiadne
- Da ya - Wielkie ody (74 wierszy) - jw.
- Song - Hymny (40 wierszy) - pieśni o charakterze religijnym, związane z kultem przodków, głównie domu rządzącego rodu
