Z Wikipedii
Sierpik barwierski (Serratula tinctoria L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych (Asteraceae). W Polsce występuje głównie na południu, na północy jest rzadki.
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Wzniesiona, rozgałęziająca się w górnej części. Wysokość 30–100cm.
- Liście
- Ulistnienie skrętoległe. Dolne liście lirowate, górne pierzastodzielne, ostro ząbkowane.
- Kwiaty
- Purpurowe, zebrane w drobne i liczne jajowatowalcowate koszyczki o średnicy 6–12 mm. Koszyczki tworzą podbaldach. Listki okrywy bez przydatków na szczycie i przeważnie fioletowo nabiegłe. W koszyczku wszystkie kwiaty jednakowe, rurkowate i zwykle obupłciowe. Są przedprątne, zapylają je motyle [1].
- Biotop, wymagania
- Wilgotne i świetliste zarośla i lasy mieszane i liściaste, łąki, Hemikryptofit i geofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Molinietalia. [2]
[edytuj] Ciekawostki
- Korzeń Radix Serratulae i ziele Herba Serratulae były wykorzystywane w medycynie ludowej.
- Z korzenia wytwarzano dawniej żółty barwnik i stąd pochodzi gatunkowa nazwa rośliny.
- ↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
[edytuj] Bibliografia
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.