Situla
Z Wikipedii
Situla - duże naczynie metalowe, używane w starożytności, wykonane przeważnie z brązu, będące odpowiednikiem dzisiejszego wiadra. Situle były spotykane również w średniowieczu.
W starożytności situle miały zwykle kształt koniczny (odwrócony ścięty stożek), jeden kabłąkowaty uchwyt, bogatą dekorację rytą i trybowaną ujętą w poziome kręgi. Produkowano je na terenie Italii i południowo-wschodniej Europy w okresie halsztackim i lateńskim. Służyły do czerpania i noszenia wody, a także były wykorzystywane w obrzędach rytualnych. Rozpowszechnione były w wielu rejonach Europy, aż po Skandynawię. Dotarły one również na ziemie polskie – brązową situlę z żelaznym kabłąkiem pochodzenia italskiego odkryto w grobie wojownika kultury przeworskiej w Zubowicach koło Zamościa, datowanym na przełom II i I wieku p.n.e.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- (en) Starożytna situla z V wieku p.n.e., zawierająca sceny z udziałem ludzi i zwierząt, także fantastycznych, z miejscowości Vače w Słowenii, obecnie w zbiorach Słoweńskiego Muzeum Narodowego w Lublanie
- (en) Średniowieczna situla, datowana na IX wiek n.e., z kościoła św. Piotra i Pawła z Kranenburga w Niemczech, z przedstawieniami scen biblijnych
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Kokowski A. - „Starożytna Polska”, Wyd. TRIO, Warszawa 2005, s. 66,101, ISBN 83-7436-012-7
- Praca zbiorowa - „Encyklopedia sztuki starożytnej”, WaiF i Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, s. 529, ISBN 83-01-12466-0 (PWN), ISBN 83-221-0684-X (WaiF)