Sojuz 11A511U

Z Wikipedii

Sojuz 11A511U Sojuz-U SL-4, A-2, Sapwood
Start rakiety Sojuz-U ze statkiem Sojuz 19, 15 lipca 1975
Producent	TsSKB-Progress
Rodzina rakiet	R-7
Przeprowadzone starty	723
Nieudane starty	19
Udane starty	97 %
Data pierwszego startu	18 maja 1973
Data ostatniego startu	7 czerwca 2007
Koszt wystrzelenia	40 mln. USD (wg. kursu z 1999)
Zdolność wynoszenia	7 200 kg na orbitę o wys. 200 km i nachyl. 51,6° 6 220 kg na orbitę o wys. 240 km i nachyl. 51,8°
Siła ciągu przy starcie	4 030 kN
Wymiary
Długość	50,67 m
Średnica	2,95 m
Masa całkowita	310 000 kg
Człony
Człon 0.	4 × Sojuz 11A511U-0
Człon 1.	1 × Sojuz 11A511U-1
Człon 2.	2 × Sojuz 11A511U-2

Sojuz 11A511U – rosyjska rakieta nośna konstrukcji radzieckiej, powstała bezpośrednio z rakiety balistycznej R-7. Jedna z najdłużej używanych rakiet kosmicznych na świecie, tzw. "koń pociągowy", najpierw radzieckiego, a potem rosyjskiego programu kosmicznego. Rakiety tego typu wznosiły się ponad 720 razy^[1] - najwięcej pośród rakiet kosmicznych na świecie, dając jej status najbardziej niezawodnej. Używana w lotach załogowych Sojuz, Apollo-Sojuz, wojskowych misjach Jantar i Zenit, oraz w lotach do ISS (wynosząc automatyczne statki Progress).

Sojuz-U zastąpił w służbie poprzednie warianty rakiet Sojuz i Woschod, będąc zunifikowaną rakietą zdolną wykonać wszystkie zadania poprzedniczek.

Rosawiakosmos, wraz z ESA, budują dla niej wyrzutnie na kosmodromie Kourou.

Sojuz-U doczekał się kilku wariantów różniących się ostatnimi członami ucieczkowymi:

Sojuz-U/Ikar
Sojuz-U/Fregat

Istniał również wariant Sojuz-U2, której pierwszy człon napędzany był syntetyczną naftą, Syntin. Ostatni jego lot odbył się w 1996 roku, gdy zaprzestano produkować tego paliwa.

Na bazie Sojuza-U powstała rakieta Sojuz-FG. Obie w przyszłości zastąpić ma rakieta Sojuz-2.