Dyskusja:Stal damasceńska
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] pochodzenie nazwy
"Zdaniem Włodzimierza Kwaśniewicza, znawcy broni białej, jest to mylny stereotyp myślowy wynikający ze zbieżności nazw - w Damaszku nie produkowano ani stali damasceńskiej (damast, po staropolsku bułat, z perskiego pulad), ani broni z niej. W mieście tym rozkwitła sztuka zdobienia broni, tzw. damaskinaż, polegajca na inkrustowaniu, także głowni szabel, złotem lub srebrem, miedzią lub mosiądzem. Do perfekcji doprowadzili j płatnerze włoscy i francuscy; w Hiszpanii zdobiono w ten sposób głownie ze stali toledańskiej." Cytat za: "Świat Nauki" - nr 4/2001 str. 75. --Lechoo.net 19:30, 22 mar 2007 (CET)
[edytuj] ze zgłoś błąd
"M.in. Verhoeven i współpracownicy opublikowali w 1998 r. opis technologii polegającej 10-20 precyzyjnych cyklach wygrzewania do temperatury 100 °C i chłodzenia do temperatury pokojowej zwykłej stali niskowęglowej, które doprowadziły do spontanicznego powstania mikrostruktury do złudzenia przypominającej stal damasceńską." Szukałem w zamieszcoznym w bibliografii artykule Verhoeven'a wspomnianej informacji - bez skutku. Uprzejmie proszę o weryfikację poprawności cytowania oraz ew. jego poprawienie.
Zgłoszono: Rafał Wawer, 20:14, 13 sie 2007 (CEST)
-
- Moim zdaniem temperatura 100 °C, to pomyłka. Jest to temperatura zbyt niska, by cokolwiek zaszło w stali. Kiedyś był w wiedzy i Życiu lub Świecie Nauki artykuł o stali damasceńskiej i autor twierdził, że istotne są niewielkie dodatki pewnych metali, nie pamiętam o jakie mu chodziło. Wg niego wyczerpanie się złóż zawierających te dodatki było przyczyną upadku technologii. StoK 08:35, 17 sie 2007 (CEST)
[edytuj] odnosnie 100 stopni
kazdy kto mial chociaz podstawy inzynieri materialowej wie ze przy temperaturze 100 w stali nie zachodza praktycznie zadne zmiany, nawet dlugotrwale wygrzewanie w tej temperaturze nie moze byc uwazane za zabieg mogacy miec taki wplyw na mikrostrukture wiec cos tutaj jest dosc mocno namieszane, niedlugo bede miec w rekach ksiazke poswiecana stali damascenskiej wiec postaram sie pozniej dodac jakis bardziej wartosciowy komentarz, chcialem tylko teraz zaznaczyc ze te 100 stopni to zupelne nieporozumienie ps. te "jakies metale" to anjprawdopodobniej naturalne "zanieczyszczenia" wystepujace w rudzie, ktore przypadkiem mialy pozytywny wplyw na wlasciwosci stali, aktualnie dodatki takie (zwane stopowymi) maja dosc duze znaczenie w metalurgi\ji, gdyz nawet niewielkie ich ilosc dosc znacznie wplywaja na wlasciwosci stali (polecam podreczniki "Metaloznawstwo" albo Rudnika albo Przybylowicza jesli ktos szuka zrodel :) ) pozdrawiam
Polemika odnośnie 100°C Proszę o przeanalizowanie wykresu żelazo-węgiel. Dopiero od temp 220°C (I-pierwsza - pozioma linia przerywana na tym wykresie) możemy poważnie mówić o jakichkolwiek przemianach! Autorów tych zapisów w Wikipedii i jej Administratora Proszę o nie wprowadzanie w błąd użytkowników, nie ośmiesznie się i nie deprecjonowanie osiągnięć naukowych czyli ugruntowanej wiedzy w tym zakresie! W innym przypadku WIKIPEDIA stanie się śmietniskiem i pośmiewiskiem naukowym! Noel, Lech Sarmata
[edytuj] Inne wykorzystanie stali damasceńskiej
W artykule pominięto całkowicie fakt, że stali tej używano również przy wyrobie luf do pistoletów kapiszonowych i skałkowych. Podwyższała ona jakość broni, a co za tym idzie cenę, więc była ona dość rzadka.
[edytuj] Przeniesione z hasła głównego
Przeniesione z hasła głównego, do wykorzystania:
To nie jest prawda. Produkcja stali damasceńskiej (bułatu, toledańskiej, japońskiej) zanikła, gdyż wyczerpały się w Indiach specyficzne zasoby rudy żelaza zanieczyszczonej dodatkami stopowymi: Cr, V, Mn, Mo (w ilości od 0,003-0,02%)- sprzyjających podczas krzepnięcia stali/wa o zawartości węgla C od 3,9-4,7% tzw. metal Sorela (z dodatkami stopowymi w mikroskopijnych ilościach owych zanieczyszczeń) formowaniu się dendrytycznych kryształów: cementytu w cieście mieszaniny martenzytu, perlitu i austenitu wzdłuż smug owych zanieczyszczeń (dodatków stopowych) wydzielających się na osi krzepnących dendrytów. Wielokrotne wygrzewanie w temperaturze czerwonego żaru powodowało wydzielanie się coraz większych ilości kryształków cementytu układających się pasmowo. Obróbka kuciem w odpowiedniej temperaturze (czerwonego żaru) sprzyjała ich wymieszaniu (w szczególności super twardych mikroskopijnych kryształków cementytu Fe3C o średnicy 6-9 µm) w stalowym "cieście" rozmieszczonych co 30-70 µm (im bardziej dokładne było wymieszanie owych struktur [wskutek wielokrotnego przekuwania owej stali] tym po wytrawieniu w kwasie azotowym (lub mieszaninie kwasu siarkowego z kwasem solnym - czyli chlorowodorowym) na powierzchni owej stali otrzymywano bardziej drobny-delikatny wzór jasnych często smugowatych, nieregularnych plamek super twardego cementytu na tle ciemnego tła pozostałych składników (struktur żelaza Fe z węglem C) stali). Jeżeli temperatura była za wysoka struktura owa ulegała zniszczeniu a jeżeli była zbyt niska kucie powodowało pękanie stalowego ciasta a zatem zepsuciu wyrobu. Noel, Lech Sarmata; Źródło - Świat Nauki - Kwiecień 2001 str. 70-75.
