Stanisław Barcewicz

Z Wikipedii

Stanisław Barcewicz (ur. 16 kwietnia 1858 w Warszawie, zm. 1 września 1929 w Warszawie) - polski skrzypek, pedagog i dyrygent. Jeden z najwybitniejszych polskich wirtuozów.

Studia muzyczne ukończył w Moskwie w roku 1876 ze złotym medalem (skrzypce u F. Lauba i J. Hrimalyego oraz kompozycje pod kierunkiem Piotra Czajkowskiego

Od 1876 występował w kraju, następnie po roku 1878 niemal w całej Europie (m in Paryż, Lipsk, Drezno, Hamburg, Berlin, Londyn, Moskwa, Ryga). Porównywany przez współczesnych mu krytyków do Pablo Sarasatego. Grał na skrzypcach G.B. Guadagniniego.

Od 1886 uczył gry na skrzypcach i altówce w Instytucie Muz w Warszawie. Prowadził również klasę kameralną.

Pierwszy wykonawca dedykowanego mu koncertu A-Dur Mieczysława Karłowicza. Prawykonanie miało miejsce w Berlinie, na pocz XXw.

• 1910-18 był dyrektorem Instytutu Muzycznego w Warszawie
• 1885 - koncertmistrz Opery Warszawskiej
• 1886 - dyrygent Opery Warszawskiej

Wykształcił całe pokolenie wybitnych polskich skrzypków, m in J. Ozimińskiego, J.Jarzębskiego, M. Karłowicza.

W 1908 r. lutnik Aleksander Januszek zgłosił na krajową wystawę w Lublinie 10 skrzypiec. Instrumenty te przyniosły ich twórcy złoty medal. Najlepszy instrument podarował Stanisławowi Barcewiczowi. W zamian skrzypek wręczył mu złotą lirę, ktorą zawsze nosil w klapie.