Stanisław Brukalski

Z Wikipedii

Stanisław Brukalski, urodzony 8 maja 1894 roku, zmarły 21 stycznia 1967, polski architekt, mąż Barbary Brukalskiej-Sokołowskiej.

Studiował na politechnice w Mediolanie i na Politechnice Warszawskiej.

Od 1926 członek Grupy Praesens. Współtwórca i pierwszy prezes SARP. Uczestnik obrony Warszawy 1929; następnie jeniec obozu w Woldenbergu. Od 1949 profesor Politechniki Warszawskiej. Do 1939 projektował wspólnie z żoną tanie, funkcjonalne budynki o prostych bryłach i subtelnych elementach plastycznych, zintegrowane z otaczającą je przestrzenią, m.in. dom własny w Warszawie (1927-1928), kolonie WSM na warszawskim Żoliborzu (1927-1939). Wraz z B. Lachertem, B. Pniewskim i J. Szanajcą projektant pawilonu polskiego na wystawę w Paryżu (1937). Pracował też na rzecz przemysłu stoczniowego (wnętrza statku Batory - w zespole). Po II wojnie światowej m.in. współprojektant odbudowy warszawskiego Nowego Miasta.Brał udział w obronie Warszawy w 1939 roku, jeniec obozu w Woldenbergu. Od roku 1949 profesor Politechniki Warszawskiej. Był jednym z twórców koncepcji budownictwa mieszkaniowego spółdzielczego. Pochowany wraz z żoną na cmentarzu zakładowym w Laskach.

[edytuj] Ważniejsze prace

• kolonie IV, VII, IX WSM na Żoliborzu (z żoną Barbarą) (1927-1932)
• dom na ul. Niegolewskiego 8 (z żoną Barbarą 1927-1928)
• gmach Sztabu Głównego WP przy ul. Rakowieckiej 4a (1936-1938)
• kolonie XI, XII, XIII oraz 2 bloki kolonii IX WSM na Żoliborzu (1945-1960)
• zabudowa ul. Andersa (1953)
• teatr komedia na Żoliborzu (1952-1956)
• projekt odbudowy pałacu Czapskich i jego adaptacji na ASP (1945-1960).

[edytuj] Bibliografia

• Encyklopedia Warszawy, Praca zbiorowa, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975.