Superkondensator
Z Wikipedii
Superkondensator lub ultrakondensator jest rodzajem kondensatora elektrolitycznego, który z uwagi na sposób konstrukcji wykazuje niezwykle dużą pojemność elektryczną w porównaniu do klasycznych kondesatorów elektrolitycznych dużej pojemności.
Największą zaletą superkondensatorów jest bardzo krótki czas ładowania w porównaniu z innymi urządzeniami do przechowywania energii (np. akumulatorami). Dlatego też, superkondensatory są coraz częściej stosowane równolegle z innymi źródłami energii, np. ogniwami paliwowymi, w celu krótkotrwałego dostarczania mocy szczytowej, co pozwala na znaczne zmniejszenie rozmiarów całego układu. Próby z takimi rozwiązania są przeprowadzane np. w prototypach samochodów hybrydowych lub do wspomagania zasilania robotów.
Supekondensatory stosowane są również jako źródła zasilania ciągłego w urządzeniach o niewielkiej mocy: pamięć komputerowa, elektryczne szczoteczki do zębów, itp.
[edytuj] Technologia
Technologia superkondensatorów jest oparta na wykorzystaniu węgli aktywnych lub węglowych aerożeli. Węgle aktywne wykazują dobre własności porowate, nawet do 2500 m2/g, i wykorzystane są do konstrukcji elektrod o dużej powierzchni właściwej.
[edytuj] Zalety
- Bardzo duża szybkość ładowania/rozładowania (w porównaniu do baterii i akumulatorów)
- Niewielka degradacja własności przy wielokrotnym rozładowaniu i ładowaniu (nawet do miliona cykli)
- Duża sprawność cyklu (95% i więcej)
- Niewielka toksyczność użytych materiałów
[edytuj] Wady
- Ilość zgromadzonej energii na jednostkę masy urządzenia jest ciągle o rząd wielkości niższa (5 Wh/kg) niż dla źródeł chemicznych (40 Wh/kg).
- Zmienna wartość napięcia na zaciskach superkondensatora (napięcie spada wykładniczo przy rozładowaniu). W celu efektywnego wykorzystania energii niezbędne są skomplikowane układy elektroenergetyczne.
