Syncom 2
Z Wikipedii
| Syncom 2 | |
 |
|
| Inne nazwy | S00634 |
| Zaangażowani | Hughes Space and Communications |
| Indeks COSPAR | 1963-031A |
| Rakieta nośna | Thor Delta B |
| Miejsce startu | Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Perygeum | 35584 km |
| Apogeum | 36693 km |
| Okres obiegu | 1454 min |
| Nachylenie | 33,1° |
| Mimośród | 0,01304 |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 26 lipca 1963 (14:33:00 GMT) |
| Wymiary | |
| Wymiary | 0,71×0,39 m |
| Masa całkowita | pusty 39 kg; z paliwem 68 kg |
Syncom 2 (ang. synchronous communication satellite) – eksperymentalny satelita łącznościowy zawieszony nad południkiem 55° W; pierwszy satelita geosynchroniczny. Okres jego orbity wynosił 24 godziny - statek znajdował się mniej więcej nad tym samym południkiem geograficznym przez cały czas - jednak była ona nachylona pod kątem 33° do równika, więc nie był rzeczywistym satelitą geostacjonarnym. Pracę rozpoczął 16 sierpnia. Zademonstrował możliwość komunikacji poprzez satelity geosynchroniczne - transmitował połączenia głosowe, teleksowe i faksowe między stacją naziemną Lakehurst, a okrętem USNS "Kingsport" znajdującym się u wybrzeży Afryki. Ponadto przesyłał sygnał telewizyjny między Lakehurst a stacją naziemną w Andover.
[edytuj] Opis misji
Syncom 2 został wystrzelony rakietą na orbitę przejściową. Sześć godzin potem silnik dodatkowy umieścił go na orbicie o parametrach 34 100 × 36 440 km, z dryfem 7,5°/dobę w kierunku wschodnim. Następnie znowu podwyższono orbitę i zmieniono dryf na 4,5°/dobę w kierunku zachodnim, w stronę pożądanego południka 55°. Dwa tygodnie później, 16 sierpnia, silniczki azotowe zniwelowały dryf orbitalny i nadały statkowi odpowiednie położenie. 1 stycznia 1965 kontrola nad satelitą została przekazana Departamentowi Obrony USA.
Ostatnia znana pozycja (19 lipca 1995): 68,47°E, dryf 0,089°W/dobę.
[edytuj] Budowa i działanie
Skonstruowany przez Hughes Space and Communications Syncom 1 miał kształt walca o wymiarach 71 x 39 cm (64 cm wraz z dyszą). Ze spodu cylindra wystawała dysza silnika satelity (ciąg 1000 funtów). Ze szczytu zaś wystawała antena do łączności z Ziemią. Cała boczna powierzchnia satelity pokryta była przez 3840 krzemowych ogniw słonecznych, dających moc 29 W. Ogniwa te ładowały akumulatory niklowo-kadmowe. Centralną część kadłuba zajmował silnik i zbiorniki paliwa; wokół nich rozmieszczono dwa zbiorniki nadtlenku wodoru (dla 2 silniczków kontrolujących pozycję satelity) i dwa zbiornik azotu (dla 2 silniczków kontrolujących ruch obrotowy statku).
Syncom 2 posiadał podwójny aktywny przekaźnik zaprojektowany do przekazu pojedynczej dwukierunkowej rozmowy telefonicznej lub 16 jednokierunkowych kanałów teleksowych. Podwójny nadajnik miał moc 2 W. Wybór nadajnika i odbiornika dokonywany był poleceniem z Ziemi. Jeden z odbiorników posiadał pasmo o szerokości 13 MHz (do transmisji sygnału TV), a drugi 5 MHz. Dipolowa antena odbiornika miała zysk 2 dB. Sygnały były odbierane na dwóch częstotliwościach w pobliżu częstotliwości 7,36 GHz i retransmitowane na częstotliwości 1,815 GHz, poprzez kierunkową antenę dipolową. Cztery anteny biczowe służyły nadawaniu telemetrii i odbieraniu komend z Ziemi.
