Teatr improwizowany
Z Wikipedii
Teatr improwizowany (znany także jako improv lub impro) jest formą teatru, w którym aktorzy grają spontanicznie, bez scenariusza. Nowoczesna improwizacja miała swój początek w zajęciach prowadzonych przez Violę Spolin i Keitha Johnstone'a w latach pięćdziesiątych XX wieku. Następnie wyewoluowała szybko stając się niezależną formą sztuki wartą prezentacji publiczności za pieniądze.
We wszystkich formach improwizacji aktorzy wymyślają/odkrywają dialog i akcję w trakcie występowania. Nieprzewidywalna natura takiego występu nadaje się naturalnie na komedię, co może trochę tłumaczyć dlaczego przeważająca większość improwizowanych przedstawień jest komediowa, a nie dramatyczna. Dramatyczna improwizacja jest używana przez wiele grup i artystów po to, żeby stworzyć tekst i treść do późniejszych występów. To czasami można nazwać teatrem "organicznym" i jest to metoda szczególnie preferowana przez twórców teatru politycznego, teatru eksperymentalnego, i praktyków terapii dramą. Improwizację równie często stosuje się podczas ćwiczeń aktorskich. Współczesną improwizowaną komedię w kulturze zachodniej , można podzielić ogólnie na dwie kategorie: formę krótką (shortform) i formę długą (longform).
[edytuj] Proces improwizacji
Teatr improwizowany pozwala na aktywny kontakt z publicznością, który jest często nieobecny w teatrze z udziałem scenariusza. Często grupy improv proszą publiczność o sugestię, która posłuży jako źródło inspiracji, sposób na to, żeby publiczność była podekscytowana i zaangażowana, i jako dowód, że przedstawienie nie jest reżyserowane.
Aby zaimprowizowana scena się udała, uczestniczący w niej aktorzy muszą pracować razem w ten sposób, tak by określić parametry akcji i sceny. Wraz z każdym wypowiedzianym słowem, lub akcją na scenie, aktor składa propozycję, tzn. że określa pewien element rzeczywistości sceny. Może to być nadanie postaci imienia, ustalenie związku (łaczącego postacie), miejsca, czy fizycznego otoczenia. Te czynności są znane jako endowment. Inni aktorzy są odpowiedzialni za przyjęcie propozycji, które składają ich koledzy. Nieprzyjęcie propozycji jest znane jako blokowanie, które zwykle powoduje zatrzymanie rozwoju sceny. Niektórzy wykonawcy mogą umyślnie blokować (albo inaczej wyjść z postaci), aby wywołać komiczny efekt — nazywa się to gag — ale to generalnie powstrzymuje postęp sceny i budzi dezaprobatę wielu improwizatorów. Przyjęciu propozycji zwykle towarzyszy dodanie nowej propozycji, często zbudowanej na poprzedniej. Ten proces, nazywany przez improwizatorów "Tak, i...", jest traktowany jako podstawa techniki improwizacyjnej. Na przykład scena improv mogłaby się zacząć następująco:
Adam: Jestem dumny z całej pracy, jakąś zrobiłeś tutaj na farmie, synu.
Bill: Tak, a ja jestem dumny z ciebie, że zrezygnowałeś z gorzały, tato.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- The Improv Wiki Opis technik wykonywania i nauki impro
