Technika high-key
Z Wikipedii
High key (ang. wysoka tonacja) jest techniką wykonywania fotografii polegającą na dobraniu odpowiednich tematów o przewadze nienasyconych, jasnych tonów. W tej technice skala zaczernień pozytywu jest ograniczona do minimum - w zasadzie unika się czarnych płaszczyzn, starając się dobrać jak najwięcej jasnych plam. Do wywoływania zdjęć używa się papieru normalnego lub specjalnego.
Technikę tę stosuje się przede wszystkim wobec fotografii przedmiotów jasnych, np. osób jasnej karnacji, bielizny, białych kwiatów lub przy zamiarach podkreślenia delikatności przedmiotu, spokoju chwili fotografowania. Technika kluczy jest techniką świadomego wyboru, tak więc obrazowane przy jej użyciu mogą być również krajobrazy i architektura. Ważnym w tej technice jest dobranie oświetlenia i czasu ekspozycji, tak by tło było jasne, przedmiot od niego oddalony na tyle, by cienie były niewidoczne dla aparatu. Oświetlenie powinno być mocne, a zarazem jak najbardziej rozproszone - najlepiej skierowane w zupełnie przeciwną stronę niż obiekt fotografowany. Negatyw powinien posiadać dużą gęstość optyczną i zostać obficie naświetlony - niemal do granic prześwietlenia.
Często można się spotkać (nawet w literaturze) z błędnym tłumaczeniem nazwy: "wysoki klucz", które jest wynikiem niechlujnego przełożenia terminu "key", bez uwzględnienia jego różnych znaczeń i kontekstu.
To jest tylko zalążek artykułu związanego z fotografią. Jeśli możesz, rozbuduj go.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- G. Teicher, FOTOTECHNIKA, WNT, Warszawa 1982 ISBN 83-204-0176-3
- A. Kotecki, Pracownia fotograficzna 1, WSiP, Warszawa 1978 ISBN 83-02-02933-5
