Teoria relacji z obiektem

Z Wikipedii

Artykuł wymaga poszerzenia.

Teoria relacji z obiektem - to grupa teorii, których przedstawicielami byli Melanie Klein i Donald Winnicott w Wielkiej Brytanii oraz Margaret Mahler w Stanach Zjednoczonych.

Teoria ta traktuje o rozwoju relacji między obiektem (zazwyczaj matką) a dzieckiem. Bardziej istotne niż faktyczny stan tych relacji jest rozwój wyobrażeń dziecka na temat siebie (self) w relacji z wyobrażonym obiektem.

Obiekt jest celem dla kształtującego się popędu a odpowiednia relacja umożliwia rozwój aparatu psychicznego. Pierwotnym obiektem jest pierś matki z uwagi na to, że jako pierwsza zaspokaja potrzebę głodu i popęd. W wyobraźni dziecka może istnieć kilka wyobrażeń self jak i obiektu. Wyobrażenia te mogą być nawet sprzeczne ze sobą. W celu osiągnięcia odpowiedniej spójności dziecko stosuje rozmaite mechanizmy obronne, np. rozszczepienie, idealizacja i inne.

Do innych autorów działających w ramach tej koncepcji zalicza się między innymi Otto Kernberg, Erik Erikson, Harry Sullivan, William Fairbairn.