Thule (mitologia)
Z Wikipedii
Thule – starożytna nazwa wyspy w północnej części Oceanu Atlantyckiego, wzmiankowana po raz pierwszy w IV wieku p.n.e. przez greckiego żeglarza Pyteasza z Massalii w jego dziele Perí Okeanu. Według jego relacji Thule miała znajdować się o 6 dni żeglugi na północ od wyspy Wielka Brytania. Thule identyfikowana jest zwykle z Islandią, Szetlandami lub wybrzeżem Norwegii (uważanej jeszcze w średniowieczu za wyspę).
Łacińskie określenie Ultima Thule (od. łac. ultimo/mus ostatni + gr. thule świat) (tłumaczone też jako najdalsza Thule), użyte przez Wergiliusza w Georgikach[1], w średniowieczu oznaczające mityczną krainę położoną na północy i wyznaczającą kraniec znanego świata, stało się synonimem krańca świata.
Przypisy
- ↑ porównaj Wergiliusz, Georgiki – libra 1, wers 30 (źródło zewnętrzne)