Tiricz Mir
Z Wikipedii
Tiricz Mir – położony w pn.- wsch. części Pakistanu długi grzbiet o kilkunastu wierzchołkach o wysokości powyżej 7000 m, najwyższy masyw Hindukuszu.
Najwyższą partę Tiricz Mir stanowią dwa szczyty: Tiricz Mir Środkowy (7706 m – najwyższy szczyt Hindukuszu) i Tiricz Mir Wschodni (7692 m), do których przywiera od północnego zachodu mur z czterema wierzchołkami: Tiricz Mir Zachodni I (7487 m), Tiricz Mir Zachodni II (7460 m), Tiricz Mir Zachodni III (7400 m) i Tiricz Mir Zachodni IV (7338 m). Na południe od głównego masywu znajduje się, oddzielony zwornikowym szczytem Tree Glacires Peak, samodzielny Mały Tiricz Mir (6361 m). Na północ od grzędy Tiricz Mir Zachodniego, na przedłużeniu grzbietu, ponad Niżni Lodowiec Tiricz wyrasta zaś Tiricz Mir Północny (6732 m).
U podnóży Tiricz Mir znajdują się lodowce Niżni Lodowiec Tiricz (na północy), Wyżni Lodowiec Tiricz (na północnym zachodzie) oraz Północny i Południowy Lodowiec Barum (na południowym wschodzie) i Dirgol (na południowym zachodzie).
Spis treści |
[edytuj] Pierwsze wejścia
- Tiricz Mir Środkowy – Jako pierwsi na główny wierzchołek zdobyli uczestnicy norweskiej wyprawy kierowanej przez znanego filozofa i twórcę "ekologii głębokiej" Arne Naessa. 22 lipca 1950 roku na szczycie stanął Per Kvenberg, a dzień po nim uczynili to Henry Berg, Arne Naess i Anglik Tony Streather (jeden z późniejszych pierwszych zdobywców Kanczendzongi).
- Tiricz Mir Wschodni – W 1964 roku Arne Naess poprowadził kolejną wyprawę w masyw Tiricz Mir. Tym razem celem było wejście na wschodni wierzchołek, czego udało się dokonać 25 lipca Ralfowi Hoibakkowi i Andersowi Opdalowi.
- Tiricz Mir Północny – 4 września 1965 Maria Antonina Diemberger, Kurt Diemberger, Herwig Handler i Franz Lindner (Austria)
- Tiricz Mir Zachodni I – 20 lipca 1967 Jan Cervinka, Ivan Galfy, Vlastimil Šmida i Ivan Urbanovič (Czechosłowacja)
- Mały Tiricz Mir – 1969 M. W. H. Day, R. A. Summerton i J. Anderson z angielsko-pakistańskiej wyprawy wojskowej pod kierownictwem J. W. Fleminga oraz Mumtaza Khana i Azhara Hussaina.
- Tiricz Mir Zachodni IV – 6 sierpnia 1967 Kurt Diemberger i Dietmar Proske (Austria)
- Tiricz Mir Zachodni II – 19 sierpnia 1974 Beppe Re i Guido Machetto (Włochy)
- Tiricz Mir Zachodni III – 30 lipca 1974 Guy Lucazeau oraz J. Mambre, S. Sarthou, J. Lemoine i M. Pompei a 1 sierpnia G. Pastillo, M. Breuil i Maria Amy (Francja)
[edytuj] Polacy na Tiricz Mir
- 1975 – wspólna wyprawa KW Gdańsk i KW Kraków pod kierownictwem Jerzego Wali. Dotarto do wysokości 7550 m, ale atak szczytowy przerwano z powodu śmierci Andrzeja Jankowskiego.
- 1978 – polsko-jugosłowiańska (słoweńska) wyprawa pod kierownictwem Stanisława Rudzkiego. Na Tiricz Mir Wschodni, nową drogą, weszli Tadeusz Piotrowski, Jerzy Kukuczka i Michał Wroczyński (10 sierpnia- II. wejście) oraz Matjaž Veselko i Miro Štebe (11 sierpnia), a także Vinko Berčič, Janez Šušteršič i Jerzy Ożóg (13 sierpnia). Podczas zejścia Tadeusz Piotrowski i Jerzy Kukuczka dokonali pierwszego wejścia na Bindu Ghul Zom (6350 m).
- 1978 – wyprawa krakowska (kierownik Henryk Bednarek). Osiągnięto wysokość 6200 m na południowo-wschodniej grani Tiricz Mir Wschodniego.
- 1983 – Harcerski Klub Taternicki z Katowic. 12 sierpnia Rafał Chołda i Artur Hajzer jako piersi Polacy stają na najwyższym szczycie Hindukuszu.
[edytuj] Książki
- T. Piotrowski, Słońce nad Tiricz Mirem, Sport i Turystyka, 1988, ss. 128, il., ISBN 83-217-2687-9
