Traktat ottawski
Z Wikipedii
Traktat ottawski, formalnie Konwencja o zakazie użycia, składowania, produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu (ang. Convention on the Prohibition of the Use, Stockpiling, Production and Transfer of Anti-Personnel Mines and on their Destruction) – traktat skierowany przeciw wszystkim rodzajom min przeciwpiechotnych. Do sierpnia 2007 roku sygnowany przez 156 państw, wiążący dla 152.[1]
[edytuj] Historia
W roku 1992 powstała Międzynarodowa Kampania na Rzecz Zakazu Min Przeciwpiechotnych (ICBL), stawiająca sobie za cel wprowadzenie zakazu stosowania min przeciwpiechotnych. Na skutek jej zabiegów we wrześniu 1997 w Oslo doszło do podpisania traktatu, który następnie parafowano w Ottawie 3 i 4 grudnia. Od 5 grudnia 1997 roku, gdy został udostępniony w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, podpisało go 156 państw.
Aby stać się prawem międzynarodowym, traktat musiał zostać ratyfikowany przez 40 państw. Czterdziesty podpis złożył przedstawiciel Burkina Faso 16 września 1998 roku. Traktat wszedł w życie i stał się wiążący dla 40 pierwszych państw 1 marca 1999 roku. Po tym dniu, każde następne państwo podlega postanowieniom traktatu 6 miesięcy po złożeniu pod nim podpisu i w tym momencie staje się jego członkiem.
Wśród najpotężniejszych państw, które traktatu nie podpisały, są Chiny, Indie, Rosja oraz USA. Polska także nie jest stroną traktatu.
