Tryglif

Z Wikipedii

Kolumna dorycka z belkowaniem
a. abakus (inaczej plintus)
b. echinus
c. trzon z kanelurami
d. anuli
e. scamillus
f. architraw (epistyl)
g. metopa
h. tryglif
i. geison (gzyms wieńczący)

Tryglif to prostokątna płyta stosowana w starożytności w porządku doryckim. Była ona umieszczana między metopami we fryzie oraz na narożnikach budowli. Nazwa płyty wywodzi się od zdobienia jej dwoma pionowymi żłobieniami, które dzieliły ją na trzy pola. Zewnętrzne pola miały z boku dodatkowe półwcięcia (półglify). W przypadku pominięcia tych półwcięć (zdarzało się to w architekturze porenesansowej) płytę określa się terminem dyglif.

Pod każdym tryglifem znajdowała się regula (listewka) z sześcioma guttae (łezkami).

[edytuj] Pochodzenie formy tryglifu:

Wg. naukowców forma tryglifu pochodzi z czasów, gdy świątynie greckie były jeszcze budowane z drewna. Tryglify naśladują zakończenia drewnianych belek konstrukcyjnych w drewnianych świątyniach greckich. Najprawdopodobniej belki te składane były z trzech bali drewnianych (stąd płytka tryglifu też podzielona jest na trzy części). Gdy Grecy zmienili materiał z drewna na kamień, naśladowali formy świątyń drewnianych. Regula to pozostałość podkładki pod drewniane belki, a gutty rodzajem klinów. Oczywiście wszystkie te elementy były już tylko elementami dekoracyjnymi.

[edytuj] Zasada tryglifu:

Tryglif był elementem wyznaczającym proporcje. W belkowaniu porządku doryckiego obowiązywała tzw. zasada tryglifu, polegająca na umieszczeniu płytki tryglifowej dokładnie nad osią kolumny (z wyjątkiem kolumn narożnych) i nad osią interkolumnium. W ten sposób każdej kolumnie odpowiadały dwie płytki tryglifowe.

[edytuj] Zobacz też:

• przegląd zagadnień z zakresu architektury