Unia osobowa
Z Wikipedii
Unia osobowa (unia hipostatyczna) – termin teologiczny określający, w ramach części wyznań chrześcijańskich, związek boskiej i ludzkiej natury Jezusa Chrystusa po wcieleniu. Dogmatyczne orzeczenie w tej sprawie wydał w 451 roku Sobór Chalcedoński. Według orzeczeń soboru należy wyznawać, że Jezus Chrystus będąc jedną osobą posiada dwie natury oraz dwie wole, a ich zjednoczenie dokonało się:
- bez zmiany natur (immutabiliter gr.atreptos) to znaczy spotkanie ze sobą natury boskiej i ludzkiej w Jezusie Chrystusie nie zmieniło w żaden sposób ani ludzkiej, ani boskiej natury. Każda pozostała sobą z właściwymi dla siebie właściwościami.
- bez zmieszania (inconfuse gr.asynchytos) to znaczy obydwie natury Jezusa Chrystusa po zjednoczeniu nie uległy pomieszaniu ze sobą. Nie powstała więc jakaś trzecia bosko-ludzka natura. Pozostały dwie odrębne natury, boska i ludzka, a każda z nich zachowała specyficzne dla siebie właściwości.
- bez rozdzielenia (indivise gr.adairetos) to znaczy mimo obecności dwóch natur w Jezusie Chrystusie po wcieleniu nie było dwóch osób, lecz jedna Jezusa Chrystusa w której spotkało się ze sobą bóstwo i człowieczeństwo. Nie wolno, więc rozdzielać Jezusa Chrystusa Boga od Jezusa Chrystusa człowieka.
- bez rozłączenia (inseparabiliter gr.achoristos) to znaczy, że po wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa natura ludzka nie odłączyła się od boskiej. Tak więc Jezus Chrystus również po wniebowstąpieniu pozostał w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem.
Pierwsze dwa określenia skierowane są przeciwko nauce Eutychesa, kolejne dwa przeciwko nauczaniu Marcelego z Ancyry.
Sobór Chalcedoński charakteryzując zjednoczenie natur w Jezusie Chrystusie używa określeń negatywnych chcąc podkreślić tajemnicę tego zjednoczenia. Sobór ten podkreśla także, że Jezus Chrystus jest współistotny Bogu Ojcu co do bóstwa, a nam co do człowieczeństwa. Podobny nam we wszystkim oprócz grzechu.
Pierwszy określenia "unia hipostatyczna" używa św. Cyryl Aleksandryjski
