Władysław Nowakowski (konstruktor lotniczy)

Z Wikipedii

Władysław Nowakowski ur. 23 kwietnia 1916 r. na Podkarpaciu, zm. 26 kwietnia 1980 roku, w kilka dni po swych 64 urodzinach. Jest pochowany w Bielsku Białej.

Studia rozpoczął w 1934 roku na kierunku lotniczym Politechniki Lwowskiej. Studia te ukończył już w 1939 r. uzyskując tytuł magistra inżyniera, co wraz z odbytymi praktykami zagranicznymi stanowiło duże osobiste osiągnięcie.

W czasie II wojny pracował jako konstruktor w Zakładach Szybowcowych we Lwowie.

Po wojnie, mieszkając w Krakowie, rozpoczął wykłady na Wydziale Lotniczym w tamtejszej Akademii Górniczo Hutniczej.

W rok później, została mu zaproponowana współpraca z Instytutem Szybownictwa - przez ówczesnego szefa I.S. inż. Rudolfa Weigla. Tam podejmuje prace jako konstruktor.

Młody i ambitny zespół inżynierów – konstruktorów (Marian Gracz, I. Kaniewska, T. Kostia, Franciszek Kotowski, Rudolf Matz, P. Mynarski, Justyn Sandauer, Marian Wasilewski, Roman Zatwarnicki, i konstruktor Józef Niespał przyczynili się do rozwoju pierwszych po II wojnie polskich szybowców i rozwoju sportu szybowcowego.

Władysław Nowakowski był konstruktorem wybitnym i wszechstronnym. Zarówno w zakresie koncepcji, jak aerodynamiki, obliczeń i osiągów.

W 1948 r. zostaje awansowany na stanowisko kierownika Szybowcowych Zakładów Doświadczalnych- taką nazwę przyjmuje dotychczasowy Instytut Szybownictwa. Na tym stanowisku pracował nieprzerwanie prawie do ostatnich lat swego życia.

Przez dłuższy okres czasu łączył prace konstruktora z funkcją wykładowcy na Wydziale Lotniczym AGH w Krakowie. Był inicjatorem powołania Liceum Lotniczego w Bielsku Białej, prowadząc tam zajęcia z Bialską młodzieżą. Miał duży dar pedagogiczny, a klarowność przedkładanych tez i logiczna argumentacja znalazła też swój wyraz w licznych publikacjach książkowych, których był autorem.

Pracując jako szef SZD często odwiedzał biuro konstrukcyjne i swymi trafnymi uwagami przyczyniał się do sukcesów konstrukcyjnych powstających tam szybowców. Pierwszą jego konstrukcją był IS-1 Sęp, ostatnią jego pracą był szybowiec SZD-22 Mucha Standard, projektowany specjalnie na Mistrzostwa Świata w Lesznie w roku 1958 (Zwyciężył na niej Adam Witek).

W zakresie konstrukcji interesował się szczególnie bezogonowcami, będąc współkonstruktorem SZD-6X Nietoperz i popierając następną konstrukcje, jaką był SZD-13X Wampir i SZD-20X Wampir2.

W. Nowakowski nie był pilotem, a było to o tyle ciekawe, że jedną ze swych książek poświęcił aerodynamice i mechanice lotu, a także napisał podręcznik pilotażu szybowcowego. Książki te były (i są!) cenione z powodu prostego języka, jasnych sformułowań i swej przystępności.

Przez wiele lat przewlekła choroba W. Nowakowskiego czyniła powolne, acz stale postępy, co było powodem jego śmierci.