Wakou

Z Wikipedii

Wōkòu lub Japońscy piraci (Kanji: 倭寇; Chińska wymowa: wōkòu; Japońska wymowa: wakō; Koreańska wymowa: 왜구 waegu) najeżdżali wybrzeża Chin i Korei począwszy od XIII wieku. Początkowo Wakou składali się głównie z żołnierzy, roninów, handlarzy i przemytników z Japonii, lecz już w XV wieku większość z nich wywodziła się z Chin.

Wczesna faza działalności Wōkòu rozpoczęła się w XIII wieku i trwała do drugiej połowy wieku XIV. Japońscy piraci koncentrowali się głównie na Półwyspie Koreańskim. Następnie rozszerzyli działalność na Morzu Żółtym i ich wpływy sięgały już Chin. W czasach Dynastii Ming, Chiny, z powodu piratów, zablokowały wolny handel z Japonią (Haijin). Uważano, iż dzięki temu znikną problemy związane z Wakou. Zamiast oczekiwanych rezultatów, zmusiło to chińskich kupców do nielegalnych interesów z Japonią. To doprowadziło do drugiej głównej fazy działalności Wōkòu w wieku XVI. Wtedy to japońscy piraci zmówili się z ich chińskimi odpowiednikami, zyskując na potędze i rozszerzając swe strefy wpływów. W tym okresie zaszły ogromne zmiany w dowództwie, które składało się już wyłącznie z Chińczyków. W szczytowym momencie swojej działalności (lata 50. XVI wieku) działali już na wszystkich morzach wschodniej Azji, a nawet zapuszczali się w górę wielkich systemów rzecznych, takich jak Jangcy.

Słowo "Wōkòu" jest połączeniem Wō (倭), oznaczającego Japonię, i kòu (寇), oznaczającego rozbójnika, wroga lub inwazję. Nazywano ich także "demonami morza" ("Kairagi" – 海乱鬼). Najwcześniejsze wzmianki o "Wōkòu", jako japońskich najeźdźcach pochodzą ze steli króla Gwanggaeto. Słowo to w językach Chińskim i Koreańskim jest uznawane za umniejszające ludziom narodowości japońskiej.