Walkie-talkie
Z Wikipedii
Walkie-talkie - rodzaj radiotelefonu o małej mocy, zwykle w postaci terminalu ręcznego. Pierwsze tego typu urządzenia znalazły zastosowanie w czasie II wojny światowej.
W lipcu 1941 firma Motorola dostarczyła US Army radiostację SCR-536 nazwaną przez wojsko handie-talkie - masa ok. 2,5 kg z modulacją AM umożliwiała jej ręczne użycie i komunikację radiową na szczeblu plutonu i kompanii. Na początku roku 1943 do użycia wprowadzono plecakową radiostację o wadze około 16 kg Motoroli typu SCR-300 (zaprojektowaną przez Polaka Henryka Magnuskiego z modulacją FM, nazwaną przez żołnierzy właśnie walkie-talkie. Po wojnie znalazły one szersze zastosowanie.
Cechy charakterystyczne to praca w półdupleksie i system przyciskowy umożliwiający mówienie i nadawanie. Obecnie jako walkie-talkie uznawane są właśnie pierwotne doręczne handie-talkie, nazwa która została opatentowana przez Motorolę w 1951 roku. Najbardziej popularne modele w zastosowaniach cywilnych to tzw. PMRy (ang. Private Mobile Radio).