Warunkowanie instrumentalne
Z Wikipedii
Warunkowanie instrumentalne zwane pierwotnie przez jego odkrywców J. Konorskiego i S. Millera warunkowaniem II typu (w odróżnieniu od warunkowania I typu zwanego klasycznym lub pawłowowskim) a ostatnio (jako kalka z j. angielskiego) także warunkowaniem sprawczym. Wymaga od badanego organizmu wykonania określonej reakcji ruchowej lub powstrzymania się od niej (reakcje te zwane są reakcjami instrumentalnymi lub sprawczymi) w odpowiedzi na znak ustalony przez eksperymentatora (zwany bodźcem warunkowym). W efekcie zwierzę ma możliwość zaspokojenia swojej potrzeby (uzyskuje pokarm, wodę, itp.) lub unika bodźca nieprzyjemnego (np. dmuchnięcia w ucho). Chcąc uzyskać większą liczbę reakcji stosuje się wzmocnienie nieregularne, co kilka naciśnięć dźwigni. Zwierzę ma określoną pojemność żołądka, aby zaspokoić głód musi wtedy więcej razy nacisnąć dźwignię.
Po utrwaleniu warunkowania wprowadza się dodatkowe elementy eksperymentu np. różnicując bodziec warunkowy można sprawdzić czułość zmysłu go odbierającego, przecinając operacyjnie nerwy można ustalić drogę odruchu warunkowego, wpływ różnych ośrodków mózgu na ten odruch i wiele innych zagadnień.
Inni bardziej znani badacze odruchów instrumentalnych to: Edward Thorndike, F. B. Skinner, Edward Tolman.
[edytuj] Procedura warunkowania instrumentalnego:
Zobacz też: warunkowanie, bodziec dyskryminujący, wzmocnienie (psychologia), warunkowanie wyższego rzędu
[edytuj] Literatura
- Konorski J., Integracyjna działalność mózgu, Warszawa 1969