Westalka

Z Wikipedii

Westalka (łac. virgo Vestalis) - kapłanka rzymskiej bogini domowego ogniska, Westy.

Rzymskie westalki przypominały trochę współczesne zakonnice. Do służby były wybierane dziewczynki w wieku 6-10 lat, z rodów patrycjuszowskich oraz wyłącznie takie, których oboje rodzice żyli. Było ich sześć. Przełożoną westalek była virgo Vestalis Maxima, najstarsza westalka, zaś opiekę religijną nad nimi sprawował Pontifex Maximus. On też dokonywał wyboru dziewczynek przeznaczonych do służby.

Westalka musiała pozostawać na służbie 30 lat i zachować w tym czasie dziewictwo. Utrata dziewictwa przez westalkę była, dla odwrócenia gniewu Westy, karana bardzo surowo. Historycy rzymscy opisali kilka wypadków zastosowania tej kary: delikwentkę chowano żywcem do grobu, zostawiając jej tam nieco pożywienia i wody oraz lampkę; następnie pozostawiano ją na śmierć i nie interesowano się nią więcej. Czy krewni nie wykorzystywali tej sytuacji do potajemnego uwalniania nieszczęśniczek, pozostanie chyba na zawsze tajemnicą.

Po zakończeniu służby westalka mogła wyjść za mąż i mieć dzieci.

Zadanie westalek polegało na podtrzymywaniu wiecznego ognia w świątyni Westy (który to ognień reprezentował samą Westę) oraz dokonywania okresowych, rytualnych oczyszczeń całego miasta. Dopuszczenie do wygaśnięcia ognia karano wymierzeniem chłosty odpowiedzialnej za to westalce.

Westalki cieszyły się znacznym poważaniem. Za obrazę westalki groziła kara śmierci. Do ich przywilejów należały między innymi honorowe miejsca na igrzyskach i udzielanie łaski skazanym.

[edytuj] Zobacz też:

• Julia Paula
• Julia Aquilia Severa
• Acllahuasi