Wielka Nauka

Z Wikipedii

Wielka Nauka (Daxue, III-II w. p.n.e.) autorstwa wnuka Konfucjusza Zi Si (492-431 p.n.e.) lub ucznia Zhu Xi (Zengzi, ur. 505 p.n.e.). Tekst pierwotnie tworzył rozdział większej pracy konfucjańskiej „Zapiski Obyczajów” (Liji). Został wydzielony w XII wieku przez braci Cheng: Cheng Hao (nazywany też Cheng Mingdao, 1032-1085) i Cheng Yi (nazywany też Cheng Yichuan, 1033-1107). Cheng Hao zidentyfikował tekst jako osobiste dzieło Konfucjusza, twierdził też, że Dai Sheng zniekształcił dzieło. Bracia zmienili układ rozdziałów. Podobne przeredagowanie pisma było autorstwem Zhu Xi (zbieżność nazwisk przypadkowa), który podzielił ją na 2 części. Pierwszy jest przypisywany Konfucjuszowi i zaczyna się od słów: „wielkiej nauki droga prowadzi ku oświeceniu”. Drugą część stanowi komentarz rozwijający poszczególne stwierdzenia tekstu podstawowego. Dzieło stanowi zwięzłą i systematyczną prezentację konfucjańskiej filozofii społecznej. Według komentatorów zawiera trzy główne cele oraz osiem stopni ich realizacji. Te trzy główne cele to: oświecona cnota (wskazuje, że przez wychowanie i naukę należy dążyć do cnoty), serdeczność (wskazuje, że cnota polega na serdeczności wobec ludzi) i powstrzymanie pragnień (wskazuje na ostateczny cel i środek dający równowagę i spokój jednostkom, a poprzez nie społeczeństwu i państwu). Tytuł oznacza „nauka dla dorosłych” czyli studia wyższe.