Wilhelm Windelband
Z Wikipedii
Wilhelm Windelband (ur. 11 maja 1848 w Poczdamie, zm. 22 października 1915 w Heidelbergu) – filozof niemiecki, przedstawiciel neokantowskiej i założyciel tak zwanej szkoły badeńskiej.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
- Windelband był synem pruskiego urzędnika. Studiował medycynę i nauki przyrodnicze, historię i filozofię w Jenie, Berlinie i w Getyndze.
- Doktoryzował się pod kierunkiem Hermanna Lotzego w 1870 na podstawie pracy pod tytułem Die Lehren vom Zufall
- W 1870 roku zgłosił się na ochotnika do wojska i wyruszył na wojnę francusko-niemiecką.
- Habilitował się w 1873 roku zaraz po powrocie z wojska na podstawie pracy Über die Gewißheit der Erkenntnis.
- W 1876 roku został powołany na uniwersytet w Zurychu.
- W 1877 roku przeniósł się na uniwersytet Ludwika-Alberta we Fryburgu.
- W 1882 został następcą Ottona Liebermanna na uniwersytecie w Strasburgu.
- W 1903 roku przeniósł się na uniwersytet Karla-Ruprechta w Heidelbergu, gdzie pracował do śmierci.
[edytuj] Poglądy
Windelband starał się przede wszystkim odgraniczyć nauki przyrodnicze od nauk humanistycznych (nauki o kulturze). Nauki przyrodnicze postępują "nomotetycznie", tzn. opisują przedmiot za pomocą ogólnych praw. Nauki o kulturze mają natomiast do czynienia z jednorazowym, indywidualnym i jednostkowym przedmiotem, dlatego postępują zgodnie z metodą "idiograficzną".
[edytuj] Dzieła wybrane
- Präludien (1884)
- Lehrbuch der Geschichte der Philosophie (1892)
- Geschichte und Naturwissenschaft (Straßburger Rektoratsrede 1894)
- Platon (1900)
- Erneuerung des Hegelianismus (Heidelberger Akademie-Vortrag, 1910)
- Die Prinzipien der Logik (1912)
[edytuj] Znaczenie
Poza metodologią nauk Windelband wyróżnił się również jako historyk filozofii. Jego "Lehrbuch der Geschichte der Philosophie" miał wiele wydań i był kontynuowany przez Hansa Heimsoetha po śmierci Windelbanda. Jego najwybitniejszym uczniem był Henryk Rickert.
