Wojna Metysów z Siuksami
Z Wikipedii
Wojna Metysów z Dakotami to szereg starć zbrojnych kanadyjskich Metysów z wojownikami plemienia Dakota, do których doszło w 1844 roku, gdy zespoły myśliwskie Metysów zaczęły - w poszukiwaniu bizonów - wkraczać na tereny łowieckie Indian w Montanie, Dakocie Północnej i Południowej.
Metysi kanadyjscy prowadzili osiadły tryb życia, jak biali osadnicy, ale utrzymywali się z polowania na bizony wzorem Indian prerii. Byli cenionymi producentami żywności, którą dostarczali głównie traperom i handlarzom futer Kompanii Zatoki Hudsona i Kompanii Północno-Zachodniej. Ich najważniejszym produktem był tzw. pemikan – preparowane i suszone mięso bizonów z dodatkami leśnych jagód i bizoniego łoju. Gdy na preriach środkowej Kanady bizonów zaczęło brakować, Metysi w poszukiwaniu ich stad zaczęli zapuszczać się coraz dalej na południe, w kierunku terenów kontrolowanych przez Indian.
W czasie jednej z wypraw łowieckich w roku 1851, wielka grupa Metysów składająca się z ponad 1000 myśliwych[1], wdarła się na teren plemienia Dakotów (nazywanych przez białych Siuksami). Podzielili się na dwie odrębne grupy myśliwych. Mniejsza z nich - składająca się z około sześćdziesięciu mężczyzn posunęła się zbyt daleko. Wkrótce pięciu metyskich tropicieli odkryło duży obóz Dakotów. Patrol wdał się w bójkę z Dakotami, jeden z nich został zabity, reszta schwytana, lecz dwaj uciekli i ostrzegli swych towarzyszy przed nadchodzącym niebezpieczeństwem.
Metysi utworzyli barykadę z wozów w okolicach wzniesienia Grand Coteau, gdzie wkrótce zostali zaatakowani przez Indian. Wojownicy indiańscy okrążali tabor pierścieniem pędząc na koniach i strzelając z łuków oraz broni palnej. Metysi ostrzeliwali Indian zza swych wozów. Po krótkiej wymianie ognia i znacznych stratach Dakotowie odstąpili od ataku.
Gdy tylko wojownicy zniknęli za fałdą terenu, Metysi ruszyli w drogę w celu połączenia się z główną grupą. Oddział maszerował w kilku kolumnach wozów, gotowy w każdej chwili do ponownego stworzenia umocnionego taboru. Pod wieczór Dakotowie znów przypuścili szturm, ale również nie zdołali przedrzeć sie przez podwójny rząd wozów i skrytych w uprzednio wykopanych rowach Metysów.
Wkrótce potem rozpoczęto negocjacje. Wódz Indian uznał, że Metysom w ich ruchomej twierdzy towarzyszy Manitu. Nie jest jasne co Dakotowie mieli na myśli. Metysi doszli do wniosku, iż Indianie uznali świętość ich kapelana, księdza Le Fleche, który przed bitwą odprawił nabożeństwo błagalne, a podczas starcia stał w białych szatach i z monstrancją w rękach na wozie ustawionym w samym środku taboru.
Ostatecznie w czasie spotkania podpisano pokój wieczysty. Okazał się on równie korzystny dla Metysów jak i Siuksów. Metysi zyskali dostęp do bogatych w stada bizonów terenów pod kontrolą Siuksów, zaś oni sami zostali wciągnięci w intratny handel bizonim mięsem.
W bitwie Metysi stracili jednego człowieka oraz kilka wołów i koni. Rannych było kilkunastu ludzi. Straty po stronie Dakotów wyniosły ponad 80 zabitych i kilkudziesięciu rannych.
[edytuj] Bibliografia
- Barry M. Pritzker: A Native American Encyclopedia. Oxford University Press, 2000. ISBN 0-19-513897-5.
Przypisy
- ↑ Z kobietami i dziećmi
