Wojny punickie

Z Wikipedii

'Wojny punickie' to konflikty zbrojne między dawnymi sprzymierzeńcami, Rzymem a Kartaginą. Przyczyny wojen punickich to walka o dominację w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego. Trzy wojny punickie rozegrały się w latach: 264-241 p.n.e., 218-201 p.n.e. i 149-146 p.n.e.. Wszystkie zakończyły się zwycięstwem Rzymu, ostatnia zburzeniem Kartaginy i przejęciem jej wszystkich posiadłości przez Rzymian, co dało początek imperium rzymskiemu.

Przebieg poszczególnych wojen opisano w artykułach:

• I wojna punicka
• II wojna punicka
• III wojna punicka

'Znaczenie w kulturze rzymskiej'

Zniszczenie Kartaginy pomimo zmiennego biegu wojen było jednym z najistotniejszych zdarzeń kulturotwórczych, kształtujących świadomość społeczeństwa rzymskiego; świadectwem wytrwałości i bezwzględności Republiki, dążacej do rozszerzania wpływów politycznych i gospodarczych. Postać Hannibala pozostała synonimem najwyższego stopnia zagrożenia.

'Znaczenie w kulturze współczesnej'

Od okresu Odrodzenia, wiedza o przebiegu wojen punickich i okolicznościach zagłady fenickiej kolonii stała się kanonem wykształcenia w kręgu kultury zachodniej, w tym studiów strategicznych i taktycznych na współczesnych uczelniach wojskowych^[1], jak też źródłem inspiracji dla wielu dzieł sztuki, w tym literatury pięknej.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ por. uwagi o planie Schliffena w:B.Tuchman, Sierpniowe salwy, Warszawa 1984.