Wojny samnickie

Z Wikipedii

Wojny samnickie – trzy wojny pomiędzy republiką rzymską a plemieniem Samnitów zorganizowanych w Związku Samnickim. Wojny zakończyły się zwycięstwem Rzymu i podporządkowaniem się mu Samnitów. Większość naszej wiedzy o tych zmaganiach pochodzi od Liwiusza i z tego powodu opis ich przebiegu należy traktować dość sceptycznie.

Pierwsza wojna samnicka trwała w latach 343-341 p.n.e. i skończyła się przejęciem przez Rzymian kontroli nad północną Kampanią. Wybuch wojny został sprowkowany przez Rzymian, którzy zawarli sojusz z zagrożoną przez Samnitów Kapuą.

Druga wojna samnicka przebiegała w dwóch etapach. W latach 327-321 p.n.e. Rzymianie starali się otoczyć Samnitów, ale osaczeni w wąwozie Kaudyjskim zmuszeni zostali do upokarzającej kapitulacji. Walki zostały wznowione w roku 316 p.n.e. i trwały do roku 304 p.n.e.. Po kolejnej porażce Rzymianie rozpoczęli zakładanie kolonii i budowę słynnej Via Appia dla usprawnienia dostępu do Kapui. W końcu, mimo przymierza z Etruskami Samnici ulegli Rzymowi.

Trzecia wojna samnicka trwała osiem lat i wybuchła w roku 298 p.n.e. Połączone siły Samnitów, Etrusków i sprzymierzonych z nimi Galów zostały pokonane w decydującej bitwie pod Sentinum. Zawarty w roku 290 p.n.e. pokój podporządkował Samnitów Rzymowi.