Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia

Z Wikipedii

Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia (WITU) – polska wojskowa placówka naukowo-badawcza uzbrojenia (jednostka badawczo-rozwojowa).

Pierwszą polską placówkę tego typu, Instytut Wojskowo-Techniczny utworzono w czerwcu 1919, został jednakże rozwiązany w 1921. 25 marca 1926 utworzono Instytut Badań Artylerii, którego głównym zadaniem miało być prowadzenie badawczo-doświadczalnych prac nad uzbrojeniem. W jego skład weszły: Centrala Badań Poligonowych (następnie Centrum Badań Balistycznych w Zielonce), Centrala Badań Laboratoryjnych i Biuro Techniczne. Wydawał on „Przegląd Artyleryjski". Instytut następnie reorganizowano i zmieniano jego nazwy; w latach 1935–1939 nosił nazwę Instytut Techniczny Uzbrojenia. Badania broni strzeleckiej i artylerii prowadzono w Centrum Badań Balistycznych w Zielonce, wybudowanym w pierwszej połowie lat trzydziestych.

Po II wojnie światowej odtworzono Instytut Techniczny Uzbrojenia. Instytut ten jednak wkrótce rozformowano i wydzielono z niego Zakład Naukowo-Badawczy Broni i Amunicji, zlokalizowany w Zielonce (na dawnym terenie Centrum Badań Balistycznych), który przejął funkcje i zadania ITU, oraz Instytut Mechaniki Precyzyjnej, o pozamilitarnym profilu działalności. Po kolejnych reorganizacjach, zakład w 1965 otrzymał nazwę Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia z siedzibą w Zielonce.

W toku swojej historii Instytut opracował i wdrożył wiele własnych wzorów uzbrojenia. Przed wojną, Instytut opracował 112 konstrukcji uzbrojenia, najbardziej znane z nich to karabin przeciwpancerny wz. 35 i karabin samopowtarzalny wz. 38M. Opracował również ponad 200 ulepszeń i modernizacji sprzętu. Po II wojnie światowej opracowano m.in. pistolet P-64; granatnik przeciwpancerny Komar, czołgowy pancerz reaktywny ERAWA, pistolet WIST-94 i wiele innych wzorów broni, amunicji i wyposażenia wojska.

Zmiany nazw: