Wskaźnik Pearla

Z Wikipedii

Wskaźnik Pearla - wskaźnik opracowany przez Raymonda Pearla w 1932 roku określający skuteczność metod antykoncepcyjnych. Wskaźnik ten wyznacza się jako pomnożony przez 1200 (u niektórych badaczy 1300) stosunek liczby niezamierzonych poczęć do liczby badanych cykli, przy stosowaniu ustalonej metody antykoncepcji. Podaje więc liczbę zapłodnień w ciągu roku na 100 badanych kobiet (ok 1200 cykli). Im niższy jest wskaźnik Pearla, tym metoda jest skuteczniejsza. Bez stosowania antykoncepcji wskaźnik Pearla wynosi 85.

Należy mieć na uwadze, iż skuteczność danej metody zależy od różnych czynników, w tym dyscypliny partnerów i jakości stosowanych środków, dlatego też istnieją rozbieżności przy podawaniu wskaźnika Pearla. Podaje się skuteczność dla właściwego stosowania jak i dla nieścisłego stosowania metody.

Warto także zwrócić uwagę, że wartość wskaźnika jest wynikiem badań empirycznych i w sposób istotny zależy od populacji w której są one przeprowadzane. Jest to kolejną przyczyną tego, że ta sama metoda może w różnych badaniach uzyskać różne wartości wskaźnika Pearla.

Metoda antykoncepcyjna[1]	Przy skrupulatnym przestrzeganiu wszystkich zaleceń dotyczących stosowania danej metody	Przy niepełnym stosowaniu wszystkich zaleceń dotyczących stosowania danej metody
Tabletki antykoncepcyjne dwuskładnikowa E+P	0,1	6,0 - 8,0
Iniekcje hormonalne typu depo	0,3	0,3
Tabletki antykoncepcyjne jednoskładnikowe (P) (skuteczność oceniana u kobiet w okresie laktacji)	0,5	1,0
Antykoncepcyjna wkładka domaciczna	0,6	0,8
Prezerwatywa męska	3,0	14,0
Stosunek przerywany	4,0	19,0
Środki plemnikobójcze	6,0	26,0
Metody okresowej abstynencji	1,0 - 9,0	20
Współżycie bez zabezpieczenia	85,0	85,0

Przypisy