Złoto Gór Czarnych

Z Wikipedii

Złoto Gór Czarnych to trylogia Alfreda i Krystyny Szklarskich. Opowiada o dziejach Santee Dakotów na przestrzeni kilku pokoleń. Przedstawiane są w niej polowania na bizony, wierzenia, walki międzyplemienne oraz późniejsze poznanie białych i walka z nimi.

W jej skład wchodzą:

• Tom I – Orle Pióra (1974)
• Tom II – Przekleństwo złota (1977)
• Tom III – Ostatnia walka Dakotów (1979)

Trylogia Złoto Gór Czarnych w pierwszych dwóch tomach opisuje losy młodego Indianina o imieniu Tehawanka z plemienia Wahpekute (szczepu należącego do Santee Dakotów) marzącego o sławie wojownika. Znajdują się tam liczne opisy zwyczajów i wierzeń indiańskich. Pierwsze dwa tomy opisują okres około dwóch lat. Ostatnia część jest najdłuższa i zmienia nieco swój charakter. Opisuje wypieranie Indian przez białych osadników oraz zbrojne indiańskie bunty przeciw niechcianej okupacji. Obejmuje ona okres od trzydziestych do dziewięćdziesiątych lat wieku XIX. Ważną rolę odgrywa tu syn Przebiegłego Węża (Tehawanki) – Żółty Kamień, choć powieść nie zawiera jednego głównego bohatera. Historia stara się wyjaśnić powód ostatecznej przegranej Indian. W odróżnieniu od innych książek o zbliżonej tematyce, autor zastosował naukowe podejście do tematu z wiernym odtworzeniem ówczesnej rzeczywistości bez podkolorowań i przekłamań. Dodatkowo treść wzbogacona jest w bardzo liczne przypisy, pozwalające zgłębić wiedzę tematyczną.