Złoto Renu

Z Wikipedii

Złoto Renu (niem. Das Rheingold) - wstęp do dramatu scenicznego Pierścień Nibelunga, w jednym akcie i czterech scenach. Libretto i muzykę napisał Richard Wagner.

Spis treści

1 Osoby
2 Treść
3 Historia utworu

[edytuj] Osoby

Wotan, władca bogów i ludzi - bas lub baryton
Woglinda, córka Renu - sopran
Wellgunda, córka Renu - sopran
Flosshilda, córka Renu - mezzosopran
Alberyk, karzeł - baryton
Mime, brat Alberyka - tenor
Loge, bóg ognia - tenor
Freja, bogini miłości i młodości - sopran
Erda, bogini ziemi - alt
Fafner, olbrzym - bas
Fasolt, olbrzym - bas lub baryton
Fryka, żona Wotana - mezzosopran
Donner, bóg piorunów - bas
Froh, bóg deszczu - tenor

[edytuj] Treść

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Akcja rozgrywa się dawno temu w Germanii.

[edytuj] Scena 1

W świętej rzece Ren kąpią się trzy jego córki – strażniczki złota, ukrytego w głębinach. Jedna z nich, Woglinda, śpiewa o złocie, którego strzegą. Kto wykuje z tego złota pierścień i wyrzeknie się miłości – zdobędzie władzę nad światem. Rozmowę przerywa pojawienie się karła, Nibelunga Alberyka, chętnego "miłosnych rozkoszy". Z tego powodu strażniczki mają przez jakiś czas powód do śmiechu. W pewnym momencie Alberyk zwraca uwagę na błysk. Od strażniczek dowiaduje się o złocie i sposobie jego zdobycia. Nibelung bez problemu wyrzeka się miłości (przeklina ją), w ten sposób zostając właścicielem złota.

[edytuj] Scena 2

Władca bogów, Wotan, rozkazał olbrzymom Fafnerowi i Fasoltowi wybudować siedzibę dla niego – Walhallę. Jako nagrodę obiecał im Freję, boginię radości i młodości. Jest to powodem swoistej sprzeczki z jego żoną, Fryką, która uważa, że Wotana miłość do władzy i bogactwa przesłoniła mu wszystkie inne wartości. Wotan próbuje temu zaprzeczyć mówiąc, iż dla miłości do niej stracił oko (w rzeczywistości "okupił" nim możliwość napicia się z rzeki mądrości).

Ponieważ nie dotrzymał obietnicy, olbrzymi porwali Freję i w zamian za nią zażądali złota Renu. Wotan, razem z bogiem ognia – Logiem, wyruszają więc po złoto do jaskini Nibelheim.

[edytuj] Scena 3

Podwładni Alberyka wykonali pierścień i hełm ze złota Renu, pozwalający na przybieranie dowolnej postaci. Wotan i Loge podstępnie nakłaniają Alberyka, aby zamienił się w smoka, a potem w ropuchę. Obezwładniają go wtedy i wymuszają oddanie złota. Alberyk rzuca przekleństwo na pierścień (Przekleństwem go zdobyłem...), a więc każdy kto będzie nosił pierścień, musi umrzeć.

[edytuj] Scena 4

Wotan wraca do królestwa ze złotem. Olbrzym Fasolt nie chce jednak okupu i żąda pierścienia. Wotan pierścień chce zatrzymać, jednak wtedy pojawia się matka bogów - Erda - która ostrzega Wotana mówiąc o zmierchu bogów. Ten, przerażony jej opowieścią, rzuca pierścień olbrzymom. W walce o bogactwo Fafner zabija Fasolta (spełnia się więc przekleństwo Nibelunga), a sam zamienia się w smoka, który leniwie leżąc na złocie, pilnuje go.

Wotan ma złe przeczucia w związku z próbą oszukania olbrzymów, udaje się więc po radę do Erdy. Ona mówi mu o Frei, którą bogowie odzyskali i ich wiecznej młodości Kiedy bogowie przechodzą przez most z tęczy, kierując się w stronę Walhalli, córki Renu opłakują utratę złota. Maszerujący za bogami Loki wyraża słowa:

Do swego końca już się spieszą co tak silnie w potęgę swą wierzą, prawie mi wstyd, że do nich należę