Zaburzenia paniczne

Z Wikipedii

Zaburzenia paniczne (ang. panic disorder) - to występowanie niespodziewanych napadów paniki, charakteryzujących się uczuciem znacznego lęku, którym towarzyszą objawy somatyczne, takie jak:

• palpitacje serca
• pocenie się
• drżenie
• duszność lub zadyszka
• uczucie dławienia
• ból w klatce piersiowej
• nieukładowe zawroty głowy
• lęk przed utratą kontroli nad własnym postępowaniem
• lęk przed śmiercią
• parestezje - uczucie drętwienia lub mrowienia w różnych częściach ciała
• dreszcze lub uderzenia gorąca^[1]

Według DSM-IV wystąpienie lęku oraz 4 z powyższych objawów daje podstawę do rozpoznania zaburzeń panicznych.

Objawy te mają charakter nawrotowy. Pierwszy napad zdarza się zwykle poza domem. Następnie częstość napadów ulega zwiększeniu, pojawia się lęk przed wystąpieniem kolejnego napadu. Chorzy unikają zdarzeń lub miejsc, które w przeszłości wywołały atak, aby unikać sytuacji mogących spowodować ponowny atak paniki. W skrajnych wypadkach rozwija się agorafobia.

Spis treści 1 Przyczyny 2 Leczenie 2.1 Piśmiennictwo 3 Przypisy

[edytuj] Przyczyny

Przyczyny występowania zaburzeń panicznych nie są znane. Pod uwagę brana jest grupa czynników obejmująca predyspozycje genetyczne, zaburzenia układu autonomicznego oraz uwarunkowania społeczne. Zaobserwowano również związek napadów paniki ze wzmożoną aktywnością neuronów noradrenergicznych miejsca sinawego.^[2]

[edytuj] Leczenie

• psychoterapia
• trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne
• SSRI
• benzodiazepiny zwłaszcza o działaniu przeciwlękowym tylko w początkowym etapie leczenia (z uwagi na ryzyko uzależnienia): alprazolam, klonazepam

Konieczne jest zwykle stosowanie leków przez okres 1 - 2 lat, celem zapobiegania nawrotom.

Zobacz też:Zespół lęku napadowego

[edytuj] Piśmiennictwo

Przypisy