Zamek kapiszonowy
Z Wikipedii
Zamek kapiszonowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, w którym odpalenie następuje przy użyciu kapiszona – miedzianej miseczki zawierającej piorunian rtęci. Kapiszon nakładany był na rurkę zwaną kominkiem, doprowadzającą płomień do ładunku prochowego w lufie. Po naciśnięciu spustu broni, napięty kurek opadał na kapiszon, powodując zapalenie się piorunianu rtęci, a w konsekwencji odpalenie broni.
Zamek kapiszonowy wynaleziony został w 1818 roku, po czym na przełomie lat 30. i 40. XIX wieku wprowadzono go do powszechnego użycia w armiach, częściowo wypierając starszy zamek skałkowy. Zamek kapiszonowy był prostszy w użyciu i pewniejszy w działaniu (odpadała konieczność podsypywania prochu na panewkę i wrażliwość na czynniki pogodowe), przyczyniając się do rozwoju broni strzeleckiej. W drugiej połowie XIX wieku został jednak wyparty przez broń odtylcową na naboje zespolone.
