Zasada Potta
Z Wikipedii
Zasada Potta - to określenie algorytmu postępowania medycznego (zarówno pomocy przedlekarskiej, jak i lekarskiej), dotyczącego zasad unieruchamiania kończyn w przypadku ich złamania lub podejrzenia złamania.
- w przypadku złamania kości długiej, należy zastosować unieruchomienie (na przykład opatrunek gipsowy), obejmujący złamaną kość oraz dwa sąsiadujące stawy ( na przykład w przypadku złamania kości łokciowej, unieruchomienie musi obejmować kość łokciową, staw nadgarstkowy oraz staw łokciowy)
- w przypadku złamania w obrębie stawu unieruchomienie musi obejmować staw i dwie sąsiednie kości, które go tworzą (czyli w przypadku złamania w obrębie stawu łokciowego, należy unieruchomić staw łokciowy, kości przedramienia (kość łokciową i kość promieniową) oraz kość ramienną[1].
Postępowanie zgodnie z zasadami Potta ma na celu:
- zmniejszenie bólu
- zmniejszenie obrzęku
- minimalizację ryzyka potencjalnego uszkodzenie pęczka naczyniowo-nerwowego
- zmniejszenie ryzyka przebicia skóry przez odłamy kostne i spowodowania powikłań pod postacią złamania otwartego.
Zasady dotyczące zaopatrywania złamań zostały po raz pierwszy podane przez angielskiego ortopedę Percivala Pott'a, który w 1765 opublikował je w Fractures and Dislocations[2].
