Zbigniew Zarzycki

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: styl, powtórzenia.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Zbigniew Zarzycki (ur. 8 września 1946 w Lęborku) – nauczyciel wf, trener, jako jedyny siatkarz grał na trzech turniejach olimpijskich (1968, 1972, 1976), mistrz świata z Meksyku (1974) i mistrz olimpijski z Montrealu (1976),

Absolwent warszawskiej AWF (1969), gdzie otrzymał tytuł magistra wf.

Siatkarz klubów łódzkich: Startu (1963-1967) i Anilany (1971), oraz AZS-AWF Warszawa (1968-1971) i Płomienia Milowice (1972-1979). 2 razy zdobył tytuł mistrza Polski: w 1968 r. (AZS-AWF Warszawa) i 1977 r. (Płomień Milowice), 2 razy wicemistrza 1975 r., 1976 r. (Płomień Milowice) oraz 2 razy brązowy medal MP 1969 r. (AZS-AWF Warszawa) i 1974 r. (Płomień Milowice).

159-krotny reprezentant Polski (1968-1976). Mistrz świata z Meksyku (1974) i srebrny medalista Pucharu Świata z Pragi (1973). Był jednym z najwszechstronniejszych polskich zawodników, ale przeszedł do historii jako "gwiazda drugiej zmiany", gdyż nie grał w pierwszej "6".

Po zakończeniu kariery zawodniczej w Polsce, grał we Włoszech: (Petrarca Padwa, Paoletti Catania, Eudmor Salerno, Victor Village Ugento). Był trenerem, m.in. reprezentacji Polski (1992-1993), a także klubów włoskich, niemieckich, tureckich i belgijskich oraz polskich: Azoty Chorzów (kobiety) i Skra Bełchatów.