Zdzisław Konicki
Z Wikipedii
Zdzisław Konicki (ur.25 stycznia 1925 w Łodzi, zm. 14 stycznia 1999 w Łodzi), archiwista i konserwator zbiorów archiwalnych Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Łodzi, współzałożyciel i wieloletni zasłużony działacz Towarzystwa Przyjaciół Łodzi, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, przewodnik po Łodzi, miłośnik historii i zabytków Łodzi, publicysta, regionalista, działacz społeczny. Odznaczony Honorową Odznaką m. Łodzi oraz Odznaką Za Zasługi dla Miasta Łodzi.
Spis treści |
[edytuj] Praca zawodowa
W czasie hitlerowskiej okupacji zatrudniony jak dorosły w pracy przymusowej w Łodzi, w 1943 r. przymusowo wywieziony na roboty do Niemiec, wrócił w maju 1945 r. do Łodzi. Przerwane wojną wykształcenie uzupełniał w Liceum Administracyjnym. Niemal całe swoje życie zawodowe po 1946 r. przepracował jako pracownik państwowy w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Łodzi - 42 lata jako archiwista i konserwator zbiorów archiwalnych. Na emeryturę odszedł w 1990 r.
W Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Łodzi pracowała także jego żona Teresa, wspierająca go nadzwyczajnie i z poświęceniem we wszystkich jego działaniach.
[edytuj] Zainteresowania
Historyk-amator. Wielki, zapalony miłośnik historii i zabytków Łodzi i regionu, czynny przez ponad pół wieku. Opracowywał dla prasy informacje o zasobie archiwalnym na temat Łodzi i regionu, wyszukiwał w archiwum ciekawostki historyczne i krajoznawcze dla prasy i krajoznawców, często sam je publikował.
Panowała opinia, że o historii Łodzi i jej zabytkach wiedział wszystko lub prawie wszystko.
“Wielokroć był “pogotowiem ratunkowym” dla tych, którzy mieli wątpliwości w jakiejś sprawie dotyczącej dziejów miasta” napisała red. Maria Korzeniowska-Sondej w artykule wspomnieniowym w “Gazecie Łódzkiej” 26 stycznia 2001 r.
“Mimo ukończonych 70 lat (..) każdą wolną chwilę poświęca miastu, jako żarliwy jego miłośnik” napisał Julian Baranowski w 1996 r.
[edytuj] Działalność pozazawodowa
Wygłosił ponad 1 500 prelekcji i odczytów. Napisał prawie 2 000 artykułów i notatek prasowych na tematy “łódzkie”, opublikowanych w prasie regionalnej i ogólnopolskiej. Szczególny kontakt utrzymywał z “Dziennikiem Łódzkim” i ogólnopolskim tygodnikiem społeczno-kulturalnym “Odgłosy”.
Organizator wystaw publicznych poświęconych informacji archiwalnej i konserwacji dokumentów archiwalnych, także “Historia rzemiosła łódzkiego”, “Zabytkowa ulica Piotrkowska w starej i nowej widokówce (1890-1975) i “Łodzianie w starej fotografii”.
Organizator i juror prawie 500 konkursów wiedzy o dziejach i zabytkach Łodzi, głównie dla młodzieży szkolnej (“zgaduj-zgadule”).
Występował w Radiu Łódź i Telewizji Regionalnej TVP3.
- Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Oddziale Łódzkim,
- Członek Polskiego Towarzystwa Historycznego,
- Członek Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny,
- Członek Stowarzyszenia Archiwistów Polskich, działacz Oddziału Łódzkiego - wieloletni prezes oddziału, członek Zarządu Głównego przez 3 kadencje,
- Członek i działacz Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Sztuki w Łodzi - współzałożyciel i długoletni wiceprezes,
- Członek - współzałożyciel i wieloletni zasłużony działacz Towarzystwa Przyjaciół Łodzi,
- Członek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, działacz Oddziału Łódzkiego, wieloletni zasłużony społeczny opiekun zabytków; członek i działacz Koła Przewodników PTTK, przez 3 kadencje wiceprezes,
- Członek Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, działacz Oddziału Łódzkiego, członek Zarządu Oddziału przez 3 kadencje,
Był znanym bibliofilem, członkiem Łódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Książki.
Poprowadził jako przewodnik prawie 3000 wycieczek po Łodzi i regionie, w tym część wycieczek w języku niemieckim.
Współpracował z Ośrodkiem Badań Niemcoznawczych Uniwersytetu Łódzkiego.
[edytuj] Zainteresowania
kolekcjonowanie starych fotografii, grafik, biletów wizytowych, starych widokówek, ekslibrisów (za najcenniejsze uważał dwa ekslibrisy wykonane dla niego przez łódzkiego grafika Teofila Jóźwiaka), książek w tym szczególnie przewodników turystycznych. W swoim mieszkaniu na Kuraku miał prywatne “minimuzeum”, a w nim parę setek eksponatów o łódzkiej proweniencji, świadczących o istnieniu w Łodzi czterech kultur, czterech wyznań, czterech nacji: Polacy, Niemcy, Żydzi i Rosjanie.
Wielokrotnie interweniował w obronie łódzkich zabytków, przestrzegając przed ich niszczeniem, przed niszczeniem łódzkiego i ogólnopolskiego dziedzictwa narodowego.
[edytuj] Publikacje książkowe
- “Dziwy nad Łódką czyli nowy bajarz łódzki” - dwa wydania, 1970 r. i 1992 r.
- “Łódź i okolice” Warszawa 1972 - przewodnik PTSM dla młodzieży
- “Ulice Łodzi” Łódź 1995 ISBN 83-901093-2-8
[edytuj] Odznaczenia i wyróżnienia
- Srebrny (1960) i Złoty (1979) Krzyż Zasługi
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985 r.)
- Honorowa Odznaka Miasta Łodzi
- Honorowa Odznaka Województwa Łódzkiego
- Odznaka Za Zasługi dla Miasta Łodzi
- Odznaka Zasłużony Działacz Kultury
- Odznaka Za Zasługi dla Archiwistyki
- Odznaka Zasłużony Pracownik Państwowy
- Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej
- Złota Odznaka Za Opiekę nad Zabytkami
[edytuj] Opinie
“Poza Łodzią, nigdzie w Polsce nie ma chyba tylu historyków-amatorów, tak zawzięcie tropiących lokalną przeszłość.
Wyjątkowo oryginalnym przykładem takiego wielce żarliwego lokalnego patrioty - jest Zdzisław Konicki, popularny publicysta łódzki, łodzianin z ojca, dziada i pradziada.
>Ulice Łodzi< to szkice, przyczynki do dziejów miasta nad wyraz interesujące, gdyż autor zrobił wszystko, żeby Łódź zaprezentować jako miasto niezwykłe i zrobił to z powodzeniem. Jeśli jeszcze wziąć pod uwagę, że autor okruchy śladów przeszłości zbierał cierpliwie przez ponad 40 lat swej pracy zawodowej w Archiwum miasta, to nasz sceptycyzm co do ścisłości opisywanych szczegółów, niezwykle trudnych do zweryfikowania, bardzo kruszeje w konfrontacji z ukazanym dorobkiem.
Wydaje nam się, że tego typu książki spełniają swą rolę poznawczą i dlatego rekomendujemy ją łodzianom z pełnym przekonaniem...”
Od Wydawcy - Wojciech Grochowalski Łódź 1995.
“Z pokazanych przez Zdzisława Konickiego fotografii wyłania się mało znany obraz Łodzi i jej mieszkańców. Niektóre fotografie są datowane, niektóre wykonane w specyficznych okolicznościach, zatem jest to dość szeroki wachlarz ludzi sfotografowanych w ciągu pół wieku, do II wojny światowej.
To niezaprzeczalna zasługa kolekcjonera, że ocalił od zapomnienia i przedstawił nam na wystawie portrety i zdjęcia rodzajowe wielu łodzian. Najbardziej utkwiła mi w pamięci postać starego robotnika z sumiastymi siwymi wąsami, który całe swoje życie związał z zakładami I. Poznańskiego a zdjęcie wykonano przy pracy, jak można się domyśleć, w farbiarni.”
Mirosław Zbigniew Wojalski ze wstępu do informatora wystawy “Łodzianie w fotografii ze zbioru Zdzisława Konickiego” KMPiK Łódź
“Zdzisław Konicki jest znakomitym popularyzatorem tradycji, przeszłości i dokumentu łódzkiego.
W jego ostatniej książce “Dziwy nad Łódką” wiele osób może odnaleźć swoje dzieciństwo, swoją młodość, swoje korzenie.
Dla miłośników i sympatyków naszego grodu praca ta staje się jeszcze jednym spotkaniem z miastem, przybliżającym jego dzieje.”
Andrzej Ostoja-Owsiany Przewodniczący Rady Miejskiej w Łodzi, listopad 1992 r.
“Parę słów o autorze: jest to postać barwna i szeroko znana w naszym mieście. (...) Ten, z krwi i kości łodzianin urodził się w roku 1925, a już w wieku lat dwudziestu [kilku], zaraz po wojnie, rozpoczął działalność publicystyczną i literacką, publikując swoje popularyzatorskie artykuły, felietony i gawędy w prasie codziennej oraz w tygodnikach i miesięcznikach społeczno-kulturalnych. Godzi się tu przypomnieć jego wieloodcinkowe przeglądy dawnej prasy łódzkiej, zamieszczane w “Odgłosach”, których tytuły świadczą same za siebie: “Łódzki Bigos Historyczny”, “Dawne dobre czasy”, “Łódź w dawnej fotografii”, “Zabytki Łodzi i regionu”, “Szlakami starej, nieznanej Łodzi” i sporo innych”.
(..) W tym miejscu anegdota: żywiołowy pan Zdzisław, wystąpiwszy z Towarzystwa Przyjaciół Łodzi (którego był współzałożycielem i długoletnim członkiem zarządu), ogłosił się w swoim czasie ni mniej ni więcej - Prezydentem Niezależnej Republiki Miłośników Łodzi, przyjął tytuł “Zetko I Łódzki” i otworzył własne, prywatne “Minimuzeum na Kuraku”.
Sprawił sobie odpowiednią pieczątkę, którą opatrywał swoje listy. A że działo się to w latach siedemdziesiątych, na skutek nie trzeba było długo czekać.
Zaniepokojone władze rozpoczęły szeroko zakrojone śledztwo w sprawie, przesłuchując kolejno adresatów listów Z. Konickiego, a potem jego samego. Cóż to za Republika, dlaczego “Niezależna” i kim jest właściwie jej “Prezydent”? W takich to czasach żyliśmy!”
Tadeusz Gicgier Łódź, kwiecień 1992 r. - we wstępie do “Dziwy nad Łódką”
Jego biogram przedstawiono publicznie przed laty w publikacji "Kto jest kim w województwie łódzkim" Łódź 1992
