ZIF

Z Wikipedii

ZIF socket (ang. zero insertion force socket – gniazdo z zerowym naciskiem wstawiania) - podstawka (gniazdo) układu scalonego (np. procesora na płycie głównej komputera), umożliwiająca wymianę układu bez używania siły i bez ryzyka uszkodzenia.

[edytuj] Geneza

Układ scalony (np. procesor) do działania wymaga styku z innymi elementami (np. w przypadku procesora z płytą główną). Aby po umieszczeniu w gnieździe funkcjonował konieczne jest zamknięcie obwodu elektrycznego. Umieszczenie go w gnieździe niewyposażonym w układ ZIF wiąże się z koniecznością wywarcia odpowiedniego nacisku i tarciem. Dla układu o setkach styków (nóżek), wypadkowy nacisk przy wstawianiu lub wyjmowaniu może być bardzo wysoki (porównywalny z kilkoma kilogramami), co zagraża urządzeniu. Aby tego uniknąć, opracowano gniazda typu ZIF.

[edytuj] Działanie

Zanim umieści się układ w gnieździe ZIF, przesuwa się dźwignię lub suwak z boku podstawki, co uwalnia zaciski. W tym momencie układ jest wstawiany, a ponieważ zaciski go nie blokują, umieszczenie go wymaga marginalnego nacisku (stąd nazwa ZIF). Dopiero wtedy przesuwa się dźwignię na swoje miejsce, co powoduje zaciśnięcie zacisków na stykach.

[edytuj] Zastosowanie

Gniazda typu ZIF stosuje się przy drogich układach, jak procesory (od połowy lat 90. przy gniazdach procesorów właściwie nie stosuje się innych podstawek), dla których przewiduje się wielokrotne wyjmowanie i wkładanie do gniazda. ZIF spotyka się też w sprzęcie służącym do testowania sprawności chipów lub ich programowania, gdzie takie gniazdo jest przewidziane na działanie kolejno z setkami układów. Podstawki ZIF są znacznie droższe od standardowych, dlatego stosuje się je wyłącznie tam, gdzie wykluczone jest użycie zwykłej podstawki.