2 Księga Kronik

Z Wikipedii

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Druga Księga Kronik to biblijna księga Starego Testamentu, powstała aby zdopingować żydowskich repatriantów, którzy powrócili z niewoli babilońskiej. Początkowo obie księgi 1 i 2 Kronik stanowiły prawdopodobnie jeden zwój, który później dla wygody podzielono. Żydzi nazywali je Diwré Hajjamím, co dosłownie znaczy sprawy dni, a więc kroniki dni lub czasów. Dzisiejszą nazwę księga ta prawdopodobnie zawdzięcza Hieronimowi, który opracowując łacińską Wulgatę zaproponował nazwę Chronikón całych Boskich dziejów. Opisuje wydarzenia od panowania Salomona do wydania dekretu przez perskiego króla Cyrusa o powrocie Żydów do ojczyzny.

[edytuj] Treść

Wersety od 1:1 do 9:31

Rozdziały te zawierają opis panowania króla Salomona, jego bogactwo i mądrość. Następnie opisuje nabycie przez niego koni w Egipcie i wzięcie za żonę córki faraona. Opisuje budowę świątyni, modlitwę Salomona z okazji jej poświęcania. Poświęca uwagę na wizycie królowej Saby.

Wersety od 10:1 do 36:23

Przegląd panowania innych królów z dynastii Dawida oraz skutki ich rządów Rozdziały te opisują ostrą odpowiedź Roboama, która doprowadza do oderwania przez Jeroboama dziesięciu plemion, które potem podejmują kult cielca. Roboam też odstępuje od prawa Bożego i zostaje wydany na łup Sziszaka z Egiptu. Abiasz opiera się na Jahwe, dzięki czemu Juda zwycięża nad Izraelem, których 500 000 pada w boju. Asa ufa Bogu Jahwe i pokonuje milionową armię etopską, później jednak zawiera przymierze z Syrią, a gdy prorok Boży go karci, unosi się gniewem. Jehoszafat wprowadza program nauczania prawa Bożego a potem spowinowaca się z Achabem. Moab, Ammon i Seir dokonują najazdu na dwupokoleniowe Królestwo Judzkie, Jehoszafat modli się o pomoc do Boga i otrzymuje zapewnienie, że ta bitwa jest Boża. Jehoram (ożeniony z córką Achaba i Jezebel) postępuje niegodziwie, podobnie czyni jego syn Achazjasz, a krwiożercza wdowa po Jehoramie, Atalia, przywłasza sobie tron. Joasz pod wpływem arcykapłana Jojady dobrze zaczyna swe rządy, lecz potem dopuszcza się odstęptwa i nakazuje ukamienować wiernego Zachariasza. Amazjasz również na początku swych rządów czyni dobrze, jednak później oddaje cześć bożkom Seiru, następnie zostaje pokonany przez sąsiedni Izrael a potem jest zamordowany. Uzzjasz w końcowym czasie swego panowania zostaje dotknięty trądem za usiłowanie ofiarowanie kadzidła w świątyni. Jotam ma dobre rządy, ale lud postępuje zgubnie. Achaz czci kult Baala. Ezechiasz oczyszcza świątynię. Sancherib atakuje Judę. Ezechiasz ufa Bogu i anioł zabija 185 000 Aseryjczyków. Manasses czyni bałwochwalstwo, wzięty potem do niewoli w Asyrii, okazuje skruchę i Jahwe pozwala mu znów panować. Jego syn, Amon, naśladuje zły przykład ojca. Jozjasz natomiast przeprowadza reformę religijną, remontuje świątynie i dąży do starcia z faraonem Necho I i ginie. Jehoachaz po krótkim okresie rządzenia zostaje uprowadzony do niewoli w Egipcie. Opisane są nikczemne postępki Jojakima, jego syn Jehojachin zostaje uprowadzony do Babilonu. Sedekiasz buntuje się przeciwko jarzmu babilońskiemu. Potem Żydzi zostają uprowadzeni do niewoli babilońskiej. Kraj zostaje opustoszały przez 70 lat. Potem Cyrus, król perski, wydanym dekretem zezwala Żydom na powrót do Jerozolimy i odbudowe świątyni.

[edytuj] Autor

Najprawdopodobniej autorem tej księgi jest Ezdrasz, dowodzą temu ostatnie dwa wersety Drugiej Księgi Kronik, które są identyczne z pierwszymi dwoma wersetami Księgi Ezdrasza, po czym 2 Kronik urywa się w połowie zdania dokończonego w Księdze Ezdrasza rozdział 1 werset 3(Ezd 1,3). Tak więc pisarz Kronik musiał spisać też Księgę Ezdrasza. Dodatkowo przemawia za tym fakt, że obie te księgi odznaczają się jednakowym stylem, językiem, doborem słów i pisownią. Pewnych wyrażeń w nich użytych nie spotkamy nigdzie indziej w Biblii. Wniosek ten popiera tradycja żydowska.