Śliwno (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: zintegrować duży dodany fragment tekstu.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Współrzędne: 52°24'34" N 16°22'45" E


Śliwno
Województwo	wielkopolskie
Powiat	nowotomyski
Gmina	Kuślin
Położenie	52° 24' 34'' N 16° 22' 45'' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	61
Kod pocztowy	64-317
Tablice rejestracyjne	PNT
Położenie na mapie Polski Śliwno

Śliwno – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie nowotomyskim, w gminie Kuślin. Śliwno zamieszkuje ok. 600 osób. Głównym zajęciem mieszkańców jest rolnictwo. We wsi znajduje się szkoła podstawowa.

Historia Pierwsza wzmianka o miejscowości występuje w aktach grodzkich z lat 1380-1391. Właścicielem wówczas był Stefan ze Śliwna herbu Sierp. W 1391-1398 własność Mikołaja i Małgorzaty Śliwińskich. W XVI wieku Śliwno należało do Jakuba Niegolewskiego, a w I poł. XVII przechodzi w ręce Jerzego Pigłowskiego herbu Sokół. Wsławił on się w walkach z Tatarami jak również jako autor różnych panegiryków. U schyłku XVIII właścicielem zostaje Katarzyna Sczaniecka, a w dalszym ciągu jej sukcesorzy. W 1857 nabył Śliwno od Karola Stablowskiego szwagier Emilii Sczanieckiej Niemiec Hildebrandt. W tym okresie 40 % mieszkańców stanowili przybysze z Prus. Stan taki utrzymywał się do II wojny światowej. Pozostałości zespołu dworskiego

Dwór

Budowla neogotycka, została wzniesiona w XIX przez Kordulę, siostrę Emilii Sczanieckiej. Murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, ośmioosiowy. Dach dwuspadowy, kryty papą. W fasadzie taras z balustradą i wejściem w dolnej części. W 1857 Karol Stablowski, szwagier Emilii Sczanieckiej sprzedał dwór rodzinie Niemca Hildebrandta, w którego rękach znajdowało się do 1945. Po drugiej wojnie stracił swój pierwotny charakter ponieważ w 80% został /ok. 1960/ przebudowany. Obecnie elewacje są uproszczone, ze śladem pierwotnego ukształtowania. Pałac jest w złym stanie: braki w tynku, wnętrze przebudowane. Dom w podwórzu folwarcznym

Budowla o cechach klasycystycznych, wniesiona w 1 poł. XIX przez Sczanieckich: murowany, otynkowany, parterowy z poddaszem, dwutraktowy z sienią pośrodku. Dach naczółkowy kryty dachówką. Pierwotna siedziba Sczanieckich, opuszczona po wybudowaniu nowego dworu neogotyckiego, co spowodowało, że straciła swój charakter i służyła jakooficyna dworska. Stan budynku zły: braki w tynku, wymaga remontu. Park krajobrazowy ze śladami układu regularnego.

Cz. Przy pałacu neogotyckim zał. Zapewne w XVIII przez Sczanieckich i powiększona później /w poł. XIX / przez Hildebrandta o nowe elementy architektoniczne. W parku znajdują się również dwa dworki, późniejsza siedziba Hildebrandtów. Z trzech stron park otoczony jest ogrodzeniem. Układ przestrzenny zatarty. Park w poważnym stopniu zdewastowany. Na uwagę zasługują: stara aleja kasztanowa prowadząca od głównego wejścia w kierunku nowego dworu; najstarsza cz. Parku o układzie regularnym w stylu francuskim położona w cz. wsch.; testr letni znajdujący się na przedłużeniu osi starego układu; staw rozciągający się w pn.- wsch. cz.

Drzewa godne uznania za pomniki przyrody.

W parku występują drzewa o charakterze pomnikowym. Na szczególną uwagę zasługują:

1. Dąb szypułkowy obw. pnia 320 cm 2. Dąb szypułkowy obw. pnia 470 cm 3. Dąb szypułkowy obw. pnia 310 cm 4. Dąb szypułkowy obw. pnia 410 cm 5. Lipa drobnolistna o obw. pnia 380 cm 6. Kasztanowiec o obw. pnia 320 cm 7. Lipa drobnolistna o obw. pnia 370 cm 8. Buk pospolity o obw. pnia 300 cm.

Stan zdrowotny drzew dobry, są zaniedbane w pielęgnacji drzewostanu. Kaplica

Położona w pobliżu pałacu neogotyckiego przy murze okalającym teren parku. Kaplica została zakupiona przez Hildebrandta w Anglii i przeniesiona na teren parku w Śliwnie. Obiekt w stylu neogotyckim, z przełomu XIX i XX w. Budowla z czerwonej cegły, ośmioboczna, dach w kształcie wieżyczki, kryty łupkiem. Nad wejściem herb Hildebrandtów. We wnętrzu sklepienie krzyżowo-żebrowe, pod podłogą mieści się krypta rodzinna. Po wojnie zdewastowana: okna wybite, drzwi wyważone, podłoga rozbita. Wymaga remontu.

[edytuj] Wieża romantyczna.

Położona przy murze obok kaplicy. Zbudowana ok. poł. XIX w. przez Hildebrandta, niedokończona. Murowana podstawa z kamienia polnego, kwadratowa w rzucie. Wyższa część z cegły posiada kształt cylindryczny, z otworami okiennymi. Obecnie zdewastowana, wymaga remontu.

[edytuj] Figura św. Wawrzyńca.

Znajduje się przy murze w pd.- zach. części parku. Stoi na murowanym cokole. Została ufundowana przez Hildebrandta. W czasie II wojny światowej była przechowywana przez mieszkańców wsi. Po wojnie ustawiona w poprzednim miejscu. Stan obecny dobry. Mur parkowy.

Na uwagę zasługuje także mur parkowy z kamieni polnych, zbudowany zapewne w XIX w. Gorzelnia.

Budynek z 1921, wchodzi w skład dawnego folwarku, leżącego przy drodze z Dusznik do Trzcianki. Zbudowana przez właściciela ziemskiego Hildebrandta. Była jednym z jego najlepiej funkcjonujących i wyposażonych zakładów. Dwukondygnacyjny budynek gorzelni jest murowany i otynkowany. Dwuspadowy dach pokryty jest papą. Od 1970 gorzelnia przestała funkcjonować na skutek przeniesienia urządzeń i sprzętu do innych zakładów. Stan obecny zły. Budynek przebudowany i przystosowany do pełnienia funkcji magazynu. Kuźnia dworska.

Budynek wchodzi w skład zabudowań folwarcznych. Zbudowana została w drugiej połowie XIX przez ówczesnego właściciela folwarku Hildebrandta. Kuźnia leży w centrum folwarku, który znajduje się naprzeciwko pozostałości parku dworskiego przy drodze z Dusznik do Trzcianki. Jest to budynek murowany, otynkowany, jednokondygnacyjny. Dwuspadowy dach pokryty jest eternitem. Z dawnych urządzeń zachował się tylko oryginalny kowalski piec miechowy. Stan dość dobry. Z pozostałych zabudowań folwarcznych na uwagę zasługują: Stajnia.

Budynek murowany z 4 ćw. XIX w. W płaskim dachu, pośrodku ozdobny szczyt o spływach wolutowych. W górnej części szczytu element rzeźbiarski – głowa konia w kole. Obecnie obiekt wykorzystywany jako obora. Obora.

Budynek murowany nakryty dachem dwuspadowym z 1 ćw. XX w. Magazyn.

Budynek murowany z 4 ćw. XIX w. Trzykondygnacyjny, czteroosiowy, tynkowany, nakryty płaskim dachem. Zbiory prywatne – rodziny Jaroszyków.

Rodzina Jaroszyków osiedliła się na terenie Śliwna w II poł. XVIII W 1880 Franciszek Jaroszyk prowadził wypożyczalnię zbiorów bibliotecznych rodziny Niegolewskich. W zbiorach rodziny Jaroszyków zachowały się pochodzące z II poł. XIX naczynia drewniane służące do odmierzania produktów sypkich – macka i szewlik. W czasie II wojny światowej rodzina przeniosła się na tereny lubelszczyzny. W 1945 powróciła do Śliwna. W latach 60. Walenty Jaroszyk rozpoczął pisanie kroniki rodzinnej, którą ukończył w 1975. Rodzina wielokrotnie nagradzana była za prawdziwie patriotyczną postawę, świadczą o tym dyplomy, które w formie załączników znajdują się we wspomnianej kronice. Zawiera ona także spis legend, ważnych wydarzeń rodzinnych, zbiór gazet z przełomu XIX i XX, kilka zdjęć archiwalnych. Obecnie kronika znajduje się w domu państwa Jaroszyków – Śliwno 18. Figura Matki Boskiej.

Znajduje się przy zabudowaniu Śliwno 18. Jest umieszczona w murowanej oszklonej, pomalowanej na biało kapliczce. Pod figurą napis: Na pamiątkę niedoli Narodu Polskiego 1914-1915. Figura została wygrana na loterii Komitetu Niesienia Pomocy w Królestwie Polskim. Postawiona przez Walentego Jaroszyka. W czasie II wojny zniszczona. Odbudowanaw 1960. Obecnie jest w b. dobrym stanie.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim.

Zobacz też: Śliwno