Świętość

Z Wikipedii

Pojęcie świętość może być rozumiana w trzech aspektach: 1. jako świętość konsekracyjna, 2. świętość etyczna 3. świętość ontologiczna.

1. Świętość konsekracyjna. W wielu religiach świętość jest pojmowana jako właściwość przynależąca wybranym osobom, miejscom, przedmiotom i ideom, która określa ich relacje do Boga. Np. w judaizmie wszystko, co przynależy do Boga, jest święte: Przybytek - miejsce zamieszkiwania Boga, Naród Izraelski - jest nazywany narodem świętym, ponieważ jest szczególną własnością Boga, podobnie wszystkie naczynia i miejsca kultyczne. W tym aspekcie świętość (sacrum) oznacza to co jest oddzielone od profanum.

Proces oddawania danej rzeczy, miejsca lub osoby Bogu nazywany jest poświęceniem.

2. Świętość etyczna (moralna). Jest możliwa do osiągnięcia wyłącznie przez człowieka i to nawet ateistę. Świętość etyczną osiąga się przez życie zgodne z prawem naturalnym, czyli prawem zapisanym w naturze człowieka. Człowieka, który w swoim życiu kieruje się zasadami moralnymi, czyli podąża za dobrem, prawdą i pięknem, a w relacji do bytów osobowych, czyli do człowieka i Boga (jeśli wierzy w Boga osobowego), kieruje się miłością można nazwać świętym.

Proces stawania się świętym określany jest terminem uświęcenie

3. Świętość ontologiczna (metafizyczna). W wielu religiach świętość jest przymiotem wyłącznie Boga. Tylko Bóg ze swej natury jest święty.

W religii chrześcijańskiej, a zwłaszcza w teologii Kościołów Wschodnich realnie możliwe, a nawet konieczne jest uczestnictwo człowieka w tego rodzaju świętości. Mowa tu jest o przebóstwieniu człowieka, co jest mocno akcentowane w tekstach Ojców Kościoła tak Wschodnich jak Zachodnich ("Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem").

W chrześcijaństwie wzorem świętości (we wszystkich jej trzech aspektach) jest Jezus Chrystus.

[edytuj] Świętość w chrześcijaństwie

Świadomość powszechnego powołania do świętości, obecna w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, potem powoli zamierała. Panowało przekonanie, że świętość jest osiągalna jedynie w przypadku księży czy osób stanu zakonnego. O powołaniu do świętości dla wszystkich przypomniał dopiero Sobór Watykański II, a prekursorem tego głosu był m.in. św. Josemaría Escrivá de Balaguer, założyciel Opus Dei^[1]. Dało to początek narodzinom wielu nowych ruchów i wspólnot dla świeckich.

...w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty. (1P 1,15-16)
...Ten zaś czyni to dla naszego dobra, aby nas uczynić uczestnikami swojej świętości. (Heb 12,10)
http://online.biblia.pl/rozdzial.php?id=994 (1 Tes 4,1-12)
http://online.biblia.pl/rozdzial.php?id=993 (1 Tes 3,12-13)
Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim - zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, że - co się tyczy poprzedniego sposobu życia - trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. (Ef 4,21-14)