Żywice silikonowe

Z Wikipedii

Żywice silikonowe to rodzaj materiału silikonowego, który zawiera oligosiloksany o ogólnym wzorze: R_nSiX_mO_y, gdzie R to grupa alkilowa, zwykle metylowa lub fenylowa. Natomiast X to grupa funkcyjna, zwykle H, OH, Cl lub OR. Grupy te mogą ulegać dalszej kondensacji aby w rezultacie utworzyć gęsto usieciowane, nierozpuszczalne sieci polisiloksanowe.

Do ogólnego opisu struktury żywic silikonowych stosuje się często następujące skróty literowe |merów:^[1]

"M" - Me₃SiO,
"D" - Me₂SiO₂,
"T" - MeSiO₃
"Q" - SiO₄.

Najczęściej spotykane żywice silikonowe są zbudowane z merów D i T (żywice DT) lub M i Q (żywice MQ), jednakże w przemyśle spotyka się także żywice "mieszane" (np. MDT, MTQ, QDT).

Żywice silikonowe tworzą obszerną gamę produktów o bardzo różnorodnych własnościach użytkowych. Ich masy cząsteczkowe zawierają się zwykle w granicach 1000 - 10 0000. Wszystkie one są cieczami w temperaturze pokojowej, pod warunkiem że nie są usieciowane. Takie żywice, zależnie od stopnia usieciowania, przypominają w konsystencji żele, albo są litymi elastomerami.

Żywice silikonowe są m.in. stosowane jako: hydrożele stosowane jako implanty tkanek miękkich (np. implanty piersi), jako gumy silikonowe, jako oleje hydrauliczne, dodatki do farb, środki smarujące, kity uszczelniające i wiele innych.^[2]^[3]

Żywice silikonowe są produkowane w wyniku hydrolitycznej (z użyciem wody) kondensacji rozmaitych monomerów siloksanowych. Początkowe technologie produkcji żywic były oparte na reakcjach szkła wodnego z chlorosilanami. Substraty te są bardzo tanie, ale stosowanie ich bardzo utrudnia dokładniejszą kontrolę struktury produktów końcowych. Obecnie częściej żywice te otrzymuje się w reakcji tetraetoksysilanu z rozmaitymi disiloksanami i cyklosiloksanami.