11 Dywizja Pancerna (niemiecka)
Z Wikipedii
| 11 Dywizja Pancerna 11. Panzer-Division |
|
  |
|
| Znaki taktyczne | |
| Historia | |
| Państwo |  Niemcy |
| Sformowanie | 1940 |
| Rozformowanie | 1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. wojsk panc. Ludwig Crüwell |
| Ostatni | gen. mjr Horst Freiherr Treusch und Buttlar-Brandenfels |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | wojska pancerne |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Skład | patrz tekst |
11 Dywizja Pancerna (niem. 11. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, nazywana Gespensterdivision.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Została sformowana na podstawie z dnia 1 sierpnia 1940 roku po przez rozwinięcie do wielkości dywizji 11 Brygady Strzelców (Zmot.).
W styczniu 1941 roku zostaje przerzucona do Rumunii, a następnie w składzie 12 Armii bierze udział w ataku na Jugosławię. Walczy wtedy na kierunku Nisz – Belgrad i w dniu 12 kwietnia 1941 roku wkracza do Belgradu.
Po zakończeniu walk w Jugosławii w maju 1941 roku zostaje wycofana do Niemiec, a w lipcu włączono ją w skład Grupy Armii „Południe” i skierowano na południowy kierunek frontu wschodniego. Walczy wtedy w rejonie Żytomierza. W październiku 1941 roku zostaje włączona w skład 4 Grupy Pancernej Grupy Armii „Środek” wzięła udział w walkach na kierunku moskiewskim. Następnie walczy na południowym skrzydle Grupy Armii „Środek”. W lipcu 1943 roku wchodząc w skład 4 Armii Pancernej Grupy Armii „Południe” uczestniczy w operacji „Cytadel” walcząc w rejonie Biełgorodu. Następnie walczy w rejonie Krzywego Rogu i pod Kijowem. W czasie tych walk ponosi ciężkie straty i zostaje wycofana z frontu.
W maju 1944 roku zostaje przerzucona do Francji, gdzie zostaje uzupełniona. W tym okresie walczy we wrześniu 1944 roku walczy z wojskami amerykańskiej 7 Armii i francuskiej 1 Armii, które wylądowały w Prowansji. Następnie cofa się na teren Alzacji i teren Zagłębie Saary. W 1945 roku broni linii Renu, walcząc w marcu 1945 roku w rejonie Remagen, gdzie zostaje rozbita. Resztki dywizji wycofują się w kierunku Bawarii, gdzie w kwietniu 1945 roku kapitulują przed wojskami amerykańskimi.
[edytuj] Dowódcy:
- gen. wojsk panc. Ludwig Crüwell (1940 – 1941)
- gen. por. Günther Angern (1941)
- gen. wojsk panc. Hans-Karl Freiherr von Esebeck (1941)
- gen. por. Walter Scheller (1941 – 1942)
- gen. wojsk panc. Hermann Balck (1942 – 1943)
- gen. piech. Dietrich von Choltitz (1943)
- gen. por. Johann Mickl (1943)
- gen. por. Wend von Wietersheim (1943 – 1945)
- gen. mjr Horst Freiherr Treusch und Buttlar-Brandenfels (1945)
[edytuj] Skład:
[edytuj] 1940
- 15 pułk pancerny (Panzer Regiment 15)
- 11 Brygada Strzelców (Schützen-Brigade 11)
- 110 pułk strzelców (Schützen-Regiment 110)
- 111 pułk strzelców (Schützen-Regiment 111)
- 61 batalion motocyklowy (Motorrad Batallion 61)
- 231 batalion rozpoznawczy (Aufklarung Abteilung 231)
- 119 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 119)
- 209 pancerny batalion pionierów (, Panzer Pioniere Abteilung 209)
- 341 batalion łączności (Nachtichten Abteilung 341)
[edytuj] 1943
- 15 pułk pancerny (Panzer-Regiment 15)
- 110 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regiment 110)
- 111 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regiment 111)
- 119 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 119)
- 11 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 11)
- 227 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Artillerie-Abteilung 277)
- 61 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 61)
- 209 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 209)
- 89 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 89)
