Adrien Louis de Bonnières

Z Wikipedii

Adrien-Louis de Bonnières, książę (od 1776) de Guînes (ur. w Lille w roku 1735, zm. w 1806) był francuskim dyplomatą.

Spis treści

1 Berlin
2 Londyn
3 Proces z sekretarzem
4 Życie prywatne
5 Linki
6 Bibliografia

[edytuj] Berlin

W 1762 przerwał karierę wojskową by wejść w służby dyplomatyczne. Protegowali go César Gabriel de Choiseul-Praslin, i Adrien Maurice de Noailles wielki przyjaciel Fryderyka Wielkiego, króla Prus. Noailles zorganizował de Bonnièresowi wyjazd do Prus w 1766 roku, a w 1768 zrobiono go ambasadorem Francji w Prusach. Jednak tak szybko popadł on w niełaskę tamtejszego dworu i już w listopadzie 1769 roku, trzeba go było odwołać z Berlina.

[edytuj] Londyn

"Na pocieszenie" mianowano go ambasadorem w Londynie, którym był przez 6 lat (1770-1776), lecz w rzeczywistości funkcję tą sprawował tylko w okresach: od 1770 (27 XI) do 1771 (26 VIII), a dalej 1772 (13 stycznia) - 1773 (31 VII) i 1775 (10 VII) - 1776 (27 II).

W przeciwieństwie do swych poprzedników szkalującego i opryskliwego Châteleta, Guerchy'ego trudniącego się kontrabandą i Duranda miał w Londynie znakomita opinię. Wybaczono mu nawet romans z Lady Elizabeth Craven, choć to prawdopodobnie dlatego, że szalał za nią cały Londyn.

[edytuj] Proces z sekretarzem

Uwagę londyńskiej opinii publicznej przyciągnęła za to tzw. "Guines affair". De Bonnières wytoczył 20 kwietnia 1771 proces przeciw swemu własnemu sekretarzowi, którym był Barthélemy Tort de la Sonde, którego oskarżył o defraudację publicznych funduszy. Aresztowany Tort oświadczył kłamliwie, że działał tak z polecenia de Bonnièresa.

W Paryżu nowy (od 6 czerwca 1771 roku) szef MSZ Emmanuel Armand de Vignerot du Plessis wziął stronę sekretarza, zaczęto już mówić o odwołaniu ambasadora. Maria Antonina poparła ambasadora. Ludwik XVI ustanowił komisję radców stanu, którzy minimalną większością 7 do 6 głosów poparli ambasadora. Wiadomo było, że chodziło o polityczną zemstę ministra SZ na królowej.

Po wygranym procesie Maria Antonina zaczęła darzyć go swymi faworami. De Bonnières nadal był ambasadorem. Po powrocie z Londynu królowa uczyniła go księciem de Guînes. W 1784 otrzymał Order św. Ducha. Otrzymał też wkrótce biuro w Assemblée des notables. Marszałek Philippe Henri de Ségur mianował go generałem-pułkownikiem przed całą radą wojenną.

Gdy rozpoczęła się rewolucja francuska de Bonnières wyemigrował do Anglii, skąd powrócił za Konsulatu (1799). Zmarł w 1806 roku.

[edytuj] Życie prywatne

De Bonnières był dworzaninem wykształconym. Grał znakomicie na flecie. Dla niego i dla jego córki (grała świetnie na harfie) Wolfgang Amadeus Mozart skomponował w 1778 roku koncert na flet, harfę i orkiestrę (KV299). Gdy Mozart zgłosił się po wynagrodzenie za pracę dla księcia i za 24 lekcje gry na harfie dla jego córki, książę był nieosiągalny. Gospodarz domu mógł sam dać jedynie połowę należności. "To ma być szlachetne traktowanie" - poskarżył się Mozart w liście do swego ojca Leopolda.

De Bonnières miał ogromną tuszę, w związku z tym miał dwa rodzaje spodni, do siedzenia i do stania (znacznie węższe od poprzednich). Służący zwykł pytać: "Czy Monsieur postanowił dziś siedzieć?".

[edytuj] Linki

Mme de Campan, Memoirs Vol. iv. ch. 11 o procesie z sekretarzem

[edytuj] Bibliografia

J. Bormans, « Un ambassadeur homme de Cour sous Louis XV : le duc de Guines », Revue d’Histoire diplomatique, 1924, pp. 39-60.
C. Dehaudt, Le duc de Guines (1735 – 1806) Un courtisan entre service du roi et affaires au temps des Lumières, Thèse pour l’obtention du grade de docteur de l’Université de Paris IV, Décembre, Bibliothèque des thèses, 1998.
J. Marcadé, L’ambassade à Londres du comte de Guines,
Suzanne Maza, Vie privées, affaires publiques. Les causes célèbres de la France prérévolutionnaire, Paris, Fayard, 1997, (pp. 143 – 153)
Paul Vauchez, Recueil des instructions aux ambassadeurs et ministres de France depuis le traité de Westphalie jusqu’à la Révolution française, t. III (Angleterre), Paris, CNRS, 1965, 583 p. (p. 459 – 479)
Jean de Viguerie, Histoire et dictionnaire du temps des Lumières, Paris, Robert Laffont, coll. Bouquins, 2003 – ISBN 2221048105
Paul et Pierrette Girault de Coursac, Marie-Antoinette et le scandale de Guines, Gallimard, 1962.