Alberyk II
Z Wikipedii
Alberyk II (zm. 954), książę Rzymu (932-954), syn Alberyka I, księcia Spoleto, i Marozji, wpływowej kobiety w Rzymie. Jego przyrodnim bratem był papież Jan XI.
W 932 Alberyk II po kłótni z drugim mężem swojej matki, Gwidonem z Toskanii, królem Włoch, podburza do rewolty przeciwko Gwidonowi w wyniku czego doprowadza do jego ucieczki z Rzymu i uwięzienia własnej matki. Posunięcia te pozwoliły uzyskać Alberykowi kontrolę nad Rzymem i obwołanie siebie księciem Rzymu. Władzę sprawował do śmierci w roku 954.
W roku 936 Alberyk II poślubił swoją przyrodnią siostrę Aldę (córkę Gwidona), z którą miał syna Oktawiana. Na łożu śmierci Alberyk nominował swojego syna na papieża; Oktawian przyjął imię Jan XII.