Aleksandra Polisiewicz
Z Wikipedii
Aleksandra Polisiewicz (ur. 1974 w Katowicach) - polska artystka i performerka. Pseudonim artystyczny Aleka Polis.
Absolwentka Instytutu Sztuki Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie. W 2002 otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2002. W swoich pracach wykorzystuje m.in. wizualizacje przy użyciu animacji komputerowej, wykonywała także prezentacje multimedialne dla Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie.
Spis treści |
[edytuj] Twórczość
Artystka radykalna. Feministka. W ramach Syren TV współpracuje z filozofką, fotografką, filmówką i równie zagorzałą feministką Ewą Majewską. Razem produkują filmy dokumentalne o polskiej rzeczywistości polityczno-społecznej podlegającej presji środowisk narodowo-szowinistyczno-faszyzujacych.
W swoich indywidualnych realizacjach Aleka posługuje się wideo, fotografią cyfrową, tworzy animacje, filmy dokumentalne. Jej (post)krytyczna twórczość otwiera pole do refleksji na temat rekonstrukcji tożsamości, czy lepiej podmiotowości, w przestrzeni kontrolowanej przez szeroko pojętą władzę. Prace Polisiewicz, tworzone z pełną świadomością porażki poszukiwania krytycznego dyskursu, otwierają przestrzeń dla nieobciążonej propagandą interpretacji. W realizacji Suka (2003-2004) przedstawiła trzy konstrukcje kobiecej tożsamości proponowane przez różne odmiany totalitaryzmu. Pokazała, w jaki sposób faszyzm, komunizm, kapitalizm określają wygodne dla swojego istnienia modele zachowań. Stygma (2005), found footage`owa prezentacja składająca się z fragmentów filmu Chłopi, przedstawia napiętnowanie, z jakim spotykają się jednostki wykraczające poza ustalone w społeczeństwie reguły. Zazwyczaj są to: tzw. normy obyczajowe ustalane przez władzę reprezentowaną przez rodzinę, rząd, kościół. Każde odstępstwo jest agresywnie tępione, a ostatni bastion oporu - własne ciało spotyka się ze zdecydowanym atakiem. Paradoksalnie, reakcje na agresję otoczenia polegające na odwzajemnieniu przemocy są potępiane przez samych ją generujących. Autoagresja staje się tu formą obrony. Praca z cyklu IBM Dedicated (2004) przedstawia proces powstawania tytułowego napisu na własnym ciele artystki. Krwawe znaki przypominają o kontroli ciała przez różnego typu technologie. Koncern, którego podstawą rozwoju był totalitarny system faszystowski, w epoce postindustrialnej uzyskał formę niezwykle skutecznego narzędzia władzy. Sprytnie przybrał on formę twórcy pozornie przyjaznej technologii. Piętnowanie ciała przez władzę, czyli zdobywanie kontroli nad tym, co prywatne, odbywa się dziś w bardziej wysublimowany sposób - przy użyciu nowoczesnych narzędzi cyfrowych. Nie znaczy to jednak, że jest to mniej groźne niż bezpośrednie zagrożenie organizmu. Sprawowanie władzy za pośrednictwem organizowania przestrzeni społecznej przy pomocy nośnych idei i architektury będącej ich reprezentacją jest przedmiotem najnowszej pracy Aleki. Wartopia (2006) - symulacja idealnego miasta skonstruowana według dokładnych wytycznych ideologii powstała na podstawie odnalezionych przez artystkę oryginalnych faszystowskich i stalinowskich planów przebudowy Warszawy. Polisiewicz stworzyła wirtualną przestrzeń reprezentacji opresji, której możemy doświadczyć bez większego uszczerbku.
Mieszka i pracuje w Warszawie.
[edytuj] Wystawy
2006 Demos kratos-władza ludu, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa; Nie lękajcie się, mieszkanie prywatne, Warszawa; W Polsce czyli gdzie?, CSW Warszawa; Viennabiennale, Vienna; Young Art from Poland, Polish Institut, Vienna; Welcome to the media, Królikarnia, Warszawa; Miłość i demokracja, Łaźnia, Gdańsk; femmeusesactions#17, Parc Saint Léger - Centre d'art contemporain, Pougues-les-Eaux; Wyobrażenia Holokausru w Polskiej sztuce wideo i filmie, CSW Warszawa; Dromos, wyst. ind. w ramach W samym centrum uwagi, CSW, Warszawa 2005 Jakoś to będzie. Wybory 2005, Galeria Piotra Nowickiego, Klub Le Madame, Warszawa; Achtung Polen kommen, Weimar; Integracja, Galeria Program, Warszawa; Performance Club, Galeria Kordegarda, Warszawa; IMPULSE. Zeitgenössische Kunst aus Polen, Polish Institut, Düsseldorf ; Tolerate me! Supermarket sztuki V/1, Galeria DAP, Warszawa; Polski film abstrakcyjny 1957 - 2004, CSW Warszawa; 2004 Reversed Art and Engineering. Ung polsk Konst, Skulpturens Hus, Stockholm; Święto kobiet, Galeria Lokal, Kraków; Belmondo, Poznań; Ładnie? O ładnym, młyn nr 2 „Ziarno”, Kraków; Suka, wyst. ind., Galeria XX1, Warszawa; Bestiarium podświadomości, wyst. ind., Kronika, Bytom; Matryca, wyst. ind., Galeria XX1, Warszawa; 2003 InteGracja, Galeria Program, Warszawa; ART Moscow. Polish Brand, Central House of Artists, Moskau; Ulica Św Jana, wyst. ind., Górnośląskie Centrum Kultury, Katowice 2002 Wianek cierniowy i róża, Galeria XX1, Warszawa; 2001 Kobieta o Kobiecie, BWA Bielsko Biała; Rybie oko, BDSW Słupsk; Artefakty, Kronika, Bytom; Irreligia. The morphology of the Non-Sacrum in Polish 20th Century Art, Atelier 340 - Museum, Brussels.
[edytuj] Bibliografia
- Dominik Kuryłek, Aleksandra Polisiewicz [w:] Tekstylia bis. Słownik Młodej polskiej kultury, Kraków 2006.
- Ewa Toniak, Wojna, utopia i miasto, www.obieg.pl/artmix 2006;
- Ewa Majewska, Bestiarium suwerenności w pracach Aleksandry Polisiewicz, www.obieg.pl, 2006;
- Dorota Jarecka, Warszawa według Hitlera, www.gazeta.pl, 2006;
- Ewa Witkowska, Mutacje Tożsamości, „Exit” 3/2004;
- Joanna Turowicz, Labirynty i tarcze strzelnicze, „Exit” 2/2003;
- Magdalena Ujma, Ornament: życie, śmierć i jeszcze raz życie, www.bunkier.com 2003;
- J. Turowicz, Stygmaty nie tylko kobiece: Anna Baumgart i Aleksandra Polisiewicz [w:] Wianek cierniowy i róża. Anna Baumgart, *Aleksandra Polisiewicz, kat. wyst., Galeria XX1, Warszawa 2002;
- Violetta Sajkiewicz, Ciernie i róże, www.artpapiet.com 2002.
