Alfred Woodcock

Z Wikipedii

Alfred Woodcock (ur. 7 września 1905, zm. 26 lutego 2005 w Oakland, Kalifornia) - amerykański oceanograf i meteorolog. Odkrył, na podstawie lotu mew, termometru i pomiaru ciśnienia, dwa rodzaje ruchów konwekcyjnych poniżej warstwy chmur zależne od siły wiatru. Na podstawie:

ruchu meduz, które unoszą się 45 stopni na lewo od kierunku wiatru,
obserwacji, że wodorosty układają się równolegle do wiatru pokazał jako pierwszy istnienie cyrkulacji Langmuira w oceanie.

Pod koniec II wojny światowej uczestniczył w eksperymencie badającym wiatry pasatowe na Północnym Atlantyku i pokazał, że spadek temperatury z wysokością w tych chmurach jest pomiędzy sucho-adiabatycznym (10 stopni na kilometr), a wilgotno-adiabatycznycm (6.5 stopnia na kilometr). Był to pierwszy eksperymentalny wynik, że chmury mieszają się z powietrzem, które je otacza. W czasie prac oceanograficznym zauważył, że powietrze zawiera cząstki soli. Poczynając w 1949 roku opublikował serię artykułów, w których pokazał, że aerozole (cząstki) soli morskiej mają wpływ na tworzenie się kropel deszczu i opady z chmur nad oceanami. Opublikował ponad 80 artykułów naukowych, ostatni w wieku 92 lat.

Obecnie ta hipoteza stanowi podstawę jednego z najbardziej dyskutowanych sprzężeń zwrotnych dotyczących ogólnej zmiany klimatu. Jest tak ponieważ ilość aerozolu soli morskiej zależy od załamujących się fal, załamywanie się fal zależy od prędkości wiatru, ilość soli morskiej w powietrzu reguluje powstawanie chmur i opadu w obszarze wiatrów pasatowych, a pokrywa chmur kontroluje ziemskie albedo, czyli ilość promieniowania słonecznego dochodzącego do powierzchni ziemi, a ilość dochodzącego promieniowania kontroluje temperaturę powierzchni oceanu.