Alvar Aalto
Z Wikipedii
Hugo Alvar Henrik Aalto (ur. 3 lutego 1898 w Kuortane, zm. 11 maja 1976) – fiński modernistyczny architekt i projektant form przemysłowych.
Był ceniony za swoje humanistyczne podejście do architektury. Jego prace obejmują architekturę, meble i wyroby szklane. Był jednym z pierwszych i najbardziej wpływowych architektów skandynawskiego ruchu modernistycznego oraz od 1928 członkiem Congrès International d'Architecture Moderne. Najważniejsze prace to gmach kongresowy Finlandia Talo w Helsinkach i zespół szkół uniwersytetu technologii w Helsinkach. Do wyrobów szklanych Aalto'a należy m.in. światowej sławy "Wazon Aalta".
Studiował architekturę na Politechnice w Helsinkach w latach 1916-1921 u Armasa Lindgrena. Wrócił do Jyväskylä, gdzie otworzył swoje pierwsze biuro architektoniczne w 1923. Rok później ożenił się z architektką Aino Marsio. W 1927 przeniósł biuro do Turku, a w 1933 do Helsinek. W 1934 bierze pierwszy raz udział w wystawie wzornictwa przemysłowego, a rok później wraz z żoną Aino, Maire Gullichsen i Nilsem Gustavem Hahlem założył firmę Artek, produkującą wyposażenie wnętrz, przede wszystkim meble i lampy. Aalto opatentował pierwsze krzesło zawieszone o ramie ze sklejki. W 1940 został profesorem architektury na Massachusetts Institute of Technology w Cambridge, gdzie wykładał do 1949. W 1949 zmarła Aino Aalto. W 1952 Alvar Aalto ożenił się ze znacznie od siebie młodszą Elissą Mäkiniemi i wziósł swój dom letni na wyspie Muuratsalo. W 1955 został członkiem Akademii Fińskiej, a w latach 1963-1968 był jej prezesem.
[edytuj] Główne dzieła
- willa Mannera w Töysä, 1923
- biblioteka miejska w Wyborgu, 1927-1935
- sanatorium gruźlicze w Paimio, 1929-1933
- dom własny w Riihitie, 1935-1936
- pawilon fiński na wystawie światowej w Nowym Jorku, 1938
- villa Mairea w Noormarkku, 1938-1939
- Techniczny Uniwersytet Helsiński w Espoo koło Helsinek, 1949-1974
- dom wielorodzinny na wystawie Interbau w Berlinie, 1955
