Anatolij Woronow

Z Wikipedii

Anatolij Fiodorowicz Woronow ros. Анатолий Фёдорович Воронов, (ur. 11 czerwca 1930 w Kluczewce w obwodzie czkałowskim (d. ZSRR); zm. 31 października 1993 w Moskwie po długiej chorobie.), podpułkownik lotnictwa, kosmonauta radziecki.

Po ukończeniu szkoły średniej w 1945 został studentem Bugulmińskiej Szkoły Pedagogicznej. Po studiach w latach 1948 - 1950 był m. in. nauczycielem matematyki.

W 1953 został absolwentem Czelabińskiej Wojskowej Szkoły Lotniczej Nawigatorów (ВАКУШ). Później służył w pułku lotniczym ciężkich bombowców dalekiego zasięgu, który stacjonował w Połtawie. W latach 1955 – 1959 – uczestniczył w próbach z bombami atomowymi na poligonie w Semipałatyńsku. Latał na samolocie Tu-104. W systemie zaocznym (1960) ukończył Wydział Nawigacji w Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino. Do momentu przyjęcia do oddziału kosmonautów Woronow służył w jednostce samolotów transportowych 3 doświadczalnej eskadry lotniczej w pułku lotniczym służb specjalnych. Uczestniczył w lotach doświadczalnych na zmodyfikowanym samolocie typu Tu-104A, na pokładzie którego było można trenować pobyt w stanie nieważkości. W 1962 zgłosił swoją kandydaturę do oddziału kosmonautów.

Pomyślnie przeszedł badania w Centralnym Wojskowym Naukowo-Badawczym Szpitalu Lotnictwa (ЦВНИАГ) i otrzymał skierowanie do Centralnej Lotniczej Komisji Lekarskiej (ЦВЛК), gdzie przeszedł kolejne kwalifikacje. 10 stycznia 1963 – został członkiem drugiej grupy kosmonautów radzieckich. Przez kolejne dwa lata przechodził ogólne trening dla kosmonautów (ОКП).

13 stycznia 1965 zdał końcowe egzaminy i został skierowany do grupy kosmonautów szkolących się do lotów w ramach wojskowego programu kosmicznego. Przechodził szkolenie w ramach programu Woschod, gdzie wspólnie w Piotrem Kołodinem opracowywał czynności kosmonauty podczas wychodzenia w otwarta przestrzeń kosmiczną. We wrześniu 1965 przeniesiono go do programu Sojuz. W latach 1967 - 1969 razem z innymi kosmonautami trenował do lotu w ramach programu UR500K-Ł1 (УР500К-Л1) – misji mającej na celu osiągnięcie orbity Księżyca.

Od 1970 do kwietnia 1971 był inżynierem-badaczem w składzie jednej z rezerwowych załóg przygotowywanych w ramach programu Salut (DOS-1). Razem z nim znaleźli się w niej również: Gieorgij Dobrowolski i Witalij Siewastjanow. W trakcie dalszego szkolenia Dobrowolskiego zastąpił Aleksiej Gubariew.

W czerwcu 1971 cała trójka była w trzeciej (rezerwowej) załodze przygotowywanej do misji Sojuza 11. Po tragicznej śmierci kosmonautów z Sojuza 11 wszystkie ekipy przygotowywane do dalszych lotów zostały rozformowane.

Później (1974-1976) jako inżynier pokładowy razem z dowódcą Władimirem Lachowem znalazł się w załodze trenującej do lotu doświadczalnego na statku kosmicznym typu 7K-S (7К-С) przeznaczonym do wykonywania zadań charakterze wojskowym.

25 maja 1979, z powodu stanu zdrowia, rozkazem dowództwa sił powietrznych, został zwolniony z oddziału kosmonautów oraz wojska. Po przejściu do rezerwy pracował jako inżynier w Państwowym Centrum „Priroda” Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii ZSRR.

Wylatał na 16 różnych typach samolotów i śmigłowców 1 730 godzin. Odznaczony m.in. orderami: Czerwonej Gwiazdy, Czerwonego Sztandaru i Za Służbę w Siłach Zbrojnych ZSRR.